Οι πεταλούδες στο στομάχι σου αρχίζουν και γίνονται ανυπόφορη ναυτία που δε σ’ αφήνει σε ησυχία μέρα-νύχτα. Ερωτεύτηκες; Ενθουσιάστηκες; Καψουρεύτηκες; Ονόμασέ το όπως θέλεις, το συμπέρασμα είναι πως την δάγκωσες τη λαμαρίνα. Ένας θόρυβος μονίμως κυριαρχεί στο κεφάλι σου, μία φωνή που σε διατάζει «πήγαινε, πες τα όλα». Η καρδιά χτυπάει δυνατά και μόνο στη σκέψη εκείνου του προσώπου.
Ανησυχείς, όμως, ότι κάτι δε θα πάει καλά, ότι αν ακούσεις το «όχι» θα πρέπει να ψάξεις να βρεις πέτρα να κρυφτείς. Μα κι αν ακούσεις το «ναι», δε θα ξέρεις πώς να το χειριστείς. Άστοχες ανησυχίες αλλά έτσι μπερδεμένα και κάποτε δειλά είναι τα έντονα συναισθήματα. Σε κάνουν να αμφιβάλλεις, να σκέφτεσαι πως δε θα μπορείς να αντεπεξέλθεις στις απαιτήσεις τους, ότι δε θα σταθείς αντάξιός τους. Έρχονται σαν ανεμοστρόβιλος στη ζωή σου κι εσύ φοβάσαι πως θα τα ισοπεδώσουν όλα. Γι’ αυτό και κλείνεις πόρτες και παράθυρα, κι άντε να σε βρει άνθρωπος μετά.
Έτσι κρύβεσαι. Κρύβεσαι εσύ, αυτό που είσαι, αυτό που νιώθεις, πίσω από ένα φόβο μιας καταστροφής που στην ουσία υπάρχει μόνο στο κεφάλι σου. Ούτε η Γη θα ανοίξει να σε καταπιεί αν κάτι πάει στραβά, και μια χαρά θα διαχειριστείς την κατάσταση, αν είσαι ο εαυτός σου και μιλήσεις με ειλικρίνεια στον άλλο. Οι ανασφάλειες κι οι φοβίες μας είναι προσωπικές και μόνο δικές μας, στην πραγματικότητα ουδεμία σχέση έχουν με τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας.
Μην κρύβεσαι, λοιπόν, και μην κρύβεις το ενδιαφέρον σου για έναν άνθρωπο. Δεν έγινε και κάτι! Απλά τσιμπήθηκες μαζί του, όπως κι αν προέκυψε αυτό, είτε για τα ωραία του τα μάτια, είτε για το λέγειν του, είτε για τη συμπεριφορά του. Κάτι από όλα αυτά υπήρξε η σπίθα που σου άναψε τη φωτιά που με τη σειρά της σε τσουρούφλισε με τα συναισθήματα που νιώθεις ότι έχεις.
Δε θα τρομάξεις κανέναν αν του πεις ότι κάτι σε τράβηξε πάνω του, ίσα-ίσα που θα τον κολακέψεις κι αν νιώθει κάτι αντίστοιχο, ακόμα καλύτερα, ιδανικά για την ακρίβεια, αφού μόλις δημιουργήσατε μια υποσχόμενη αρχή. Κι αν τρομάξει κι εξαφανιστεί μάλλον δεν ήταν ώριμος αρκετά για να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα κανενός, ούτε του ίδιου του του εαυτού. Κι αν σ’ απορρίψει, θα γλυτώσεις χρόνο κι υποθετικά σενάρια.
Στη θεωρία, όντως, μοιάζουν όλα πιο εύκολα, μα λίγο θάρρος θα σε αποζημιώσει. Όλοι έχουμε περάσει αυτό το στάδιο της αμφισβήτησης, της τάχα ανωτερότητας και της ψωροπερηφάνιας μας, να μην εκτεθούμε. Στην πραγματικότητα όμως, η μικρή ζημιά που ίσως γίνει στον εγωισμό μας είναι από αυτές που πρέπει να παθαίνουμε πού και πού για να καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος δε γυρίζει γύρω μας. Είναι λιγότερο επίπονο το να σκάμε από περιέργεια κι άγχος, να πνιγόμαστε σε ανείπωτα κι απωθημένα, απ’ το απλά να το βγάλουμε επιτέλους από μέσα μας;
Στο κάτω-κάτω, μπορείς να χωρέσεις κάμποση ασφάλεια στο ρίσκο σου. Δε θα πας να μιλήσεις στον άλλο για έρωτες κι αγάπες, αν δεν έχει προηγηθεί ένα φλερτ. Εκείνα τα υπονοούμενα και τα βλέμματα λένε πολλά. Αν πάλι αναβάλλεις ακόμα κι αυτήν την πρώτη προσέγγιση, ίσως καλύτερα να κάτσεις να τα πεις με τον εαυτό σου, να βάλεις κάτω την επιθυμία και να πειστείς για την αναγκαιότητα να διεκδικούμε σ’ έναν κόσμο που δε χαρίζεται.
Κι αν το τι θα πουν οι άλλοι είναι αυτό που σε απασχολεί και σε αποτρέπει απ’ το να εκδηλώσεις τον χείμαρρο των συναισθημάτων σου κι αν αυτά που σου λένε οι άλλοι σε επηρεάζουν τόσο πολύ, τότε θα ‘ναι άστοχη η επιλογή σου ό,τι κι αν αποφασίσεις. Γιατί θα ‘ναι απόφαση των άλλων κι όχι δική σου.
Όποια και να ‘ναι η κατάληξη μόνο σε καλό μπορεί να σου βγει. Ακόμα και το σενάριο της απόρριψης θα σε κεράσει μια ωραιότατη απομυθοποίηση και μια ανακούφιση πως, τουλάχιστον, το προσπάθησες.
Π(ι)ες το να πάνε κάτω τα φαρμάκια! Γιατί είναι το φάρμακο το να λέμε όλα αυτά που νιώθουμε.
Πρώτη δημοσίευση:
https://www.pillowfights.gr/sofiesticated/vgal-to-apo-mesa-soy-na-lytrotheis/
