Πού είναι οι εποχές που καθόσουν στην καφετέρια/κλαμπ/μπαρ κι είτε έβγαινες για ποτό είτε για καφέ το φλερτ ήταν παντού; Ακόμα και στο δρόμο, δηλαδή, όλο και κάποιος θα ερχόταν να σου μιλήσει. Όπου και να κοιτούσες οι άνθρωποι ήταν στην αναζήτηση του «άλλου τους μισού» -στην πραγματικότητα, όχι ψηφιακά. Κοιτούσαν γύρω τους, πήγαιναν μιλούσαν, πλησίαζαν ο ένας τον άλλον και ζητούσαν και τηλεφωνάκι για να συνεχιστεί η επαφή, βρε παιδί μου. Μπορεί σε μία έξοδο να μάζευες και πέντε τηλέφωνα, άντε τρία, είχες πάντως επιλογές.
Ματιές και κακό να δείτε. Έρωτες νόμιμοι, παράνομοι, κυρίως πραγματικοί, όμως, από όλα είχε ο μπαξές. Ενώ πλέον ούτε το τηλέφωνό μας δε ζητάνε. Άντε το πολύ, αν γυαλίσεις σε κάποιον αρκετά, να ζητήσει το facebook ή το instagram σου ή και να σε βρει από μόνος του, για να μη παραλείψει να τσεκάρει όλο το ιστορικό σου, πόσα like και πόσους followers έχεις. Άλλωστε, αυτά δεν είναι που σου δίνουν αξία; Όσο πιο #instafamous είσαι τόσο πιο πολύ ανεβαίνει η αξία σου, τόσο πιο πολλά inbox θα έχεις.
Ούτε αναπάντητες, ούτε μηνύματα στο κινητό, ούτε τηλέφωνα στο σταθερό, ούτε πετραδάκια στο παράθυρο, όλα μας τα πήραν, δηλαδή. Τα στριμώχνουμε όλα πίσω απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία κι αλλιώς ξεκίνησαν, αλλιώς φαίνονται να καταλήγουν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία.
Γιατί ο κόσμος σταμάτησε να φλερτάρει και να διεκδικεί; Γιατί δε ζητάνε πια τα τηλέφωνά μας; Η εξήγησή μου δίνει φταίξιμο σε όλους μας και κυρίως αποδίδεται στις διαφορετικές ανάγκες που έχει πλέον η κοινωνία στην επικοινωνία της. Σε γενικές γραμμές, όμως, φαίνεται όλα να γίνονται πλέον πιο γρήγορα, να μη θέλει κανείς τη δυσκολία του κι έτσι να παραλείπεται πολύ εύκολα το φλερτ ή να του αφιερώνει πολύ λίγο χρόνο.
Αλλά, εδώ υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά» και μία ένσταση. Οκ, η κοινωνία έχει αλλάξει, η επικοινωνία έχει αλλάξει, αλλά η ανάγκη του ανθρώπου για συντροφικότητα έχει μείνει ίδια. Και μπορεί πολλοί να βολεύονται σε σχέσεις εξπρές, αλλά υπάρχουν κι άλλοι τόσοι που χρειάζονται το χρόνο τους κι έναν άνθρωπο να τους κερδίσει για να μπουν σε μια σχέση. Και δεν υπάρχουν πολλοί που δίνουν αυτόν τον χρόνο. Να τον ζητάνε μπορεί, αλλά οι ίδιοι να τον δίνουν, δύσκολα.
Έχουμε μπει όλοι πλέον στο τριπάκι να θέλουμε να μας κυνηγάνε και να μας θαυμάζουν οι άλλοι, για να ικανοποιήσουμε τους εγωισμούς μας. Και δεν κάνουμε τίποτα για να κυνηγήσουμε και να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε, τον άνθρωπο που θα μας αρέσει, ξεχνώντας ότι ο έρωτας δεν είναι ένας εγωισμός.
«Πώς να τον κάνεις να τρέξει από πίσω σου χωρίς να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου», «Πώς να με θέλουν όλες» κι άλλες τέτοιες τεχνικές βγαίνουν στις πρώτες θέσεις των μηχανών αναζητήσεων. Τελικά, αυτά είναι που πρέπει να σκεφτόμαστε και να ψάχνουμε ή το πώς θα ζητήσουμε τον άνθρωπο απέναντί μας σε ένα πραγματικό ραντεβού και το πώς θα μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας;
Σε γενικές γραμμές, πάντως, δε ζητάνε πια το τηλέφωνό μας κι είμαστε έτοιμοι να σκάσουμε. Μη φοβάστε, δε δαγκώνουμε. Είναι όμορφη μια τέτοια κίνηση, ακόμα κι αν δεν αποδώσει, θα φτιάξεις τη μέρα ενός ανθρώπου.
Ας το πάρουμε απόφαση, να κάνουμε ήσυχα-ήσυχα τα add μας, να κρυφτούμε πίσω από οθόνες κι όλα καλά. Τον αριθμό μας το πολύ-πολύ να το ζητήσει ο γιατρός μας για να συμπληρώσει την καρτέλα μας. Πού καιρός για φλερτ; Κι ας μείνουν πολλοί οι μόνοι σε έναν κόσμο που ψάχνει σε μόνιμη βάση τον έρωτα.
Πρώτη δημοσίευση:
https://www.pillowfights.gr/sofiesticated/de-zitane-pia-t%CE%BF-tilefon%CE%BF-mas/
