Μπορεί μόνο η αγάπη να κρατήσει μία σχέση; Έχουν όλες οι σχέσεις ημερομηνία λήξης;
Κάνοντας την ερώτηση “πιστεύεις ότι όλα έχουν ημερομηνία λήξης;”, κατάλαβα ότι ο μέσος όρος (και παραπάνω) των ερωτηθέντων, πιστεύουν ότι όλα κάποτε τελειώνουν και πως τίποτα δεν κρατάει για όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Αυτό το τίποτα όμως, εκτός του ότι μου ακούγεται υπερβολικά απόλυτο, δε μπορεί να ισχυεί στο σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων. Για να αναλύσουμε όμως καλά τα δεδομένα και να δούμε το πρόβλημα από λίγο πιο κοντά.
Οι περισσότεροι, έχοντας στην πλάτη μας από μία εώς περισσότερες αποτυχημένες σχέσεις, χάνουμε τις ελπίδες μας για το μέλλον, κρίνοντας από τα δεδομένα του παρόντος και του παρελθόντος μας. Απογοητευόμαστε από τις επιλογές μας και την τροπή των πραγμάτων, κατηγορώντας πότε τους άλλους και πότε τον εαυτό μας για αυτά που έγιναν, αλλά και για όσα δεν έγιναν. Έπειτα βλέπουμε γύρω μας συνέχεια σχέσεις και γάμους να διαλύονται, ανθρώπους μόνους και απογοητευμένους, και σχηματίζουμε στο μυαλό μας μια λανθασμένη εικόνα τόσο για τους ανθρώπους γύρω μας, όσο και για τις σύγχρονες σχέσεις.
Κάποιοι θα πουν ότι δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα και ότι δυστυχώς ή ευτυχώς συμβαίνει αυτό. Είναι όντως έτσι;
Αρχικά αν κάποιος πει ευτυχώς που συμβαίνουν οι χωρισμοί και η καταστροφή των σχέσεων, σημαίνει ότι δεν ενστερνίζεται καν τη θεωρία της αγάπης και απλά θέλει να περνάει μονίμως καλά για την πάρτη του. Ή ότι αγαπάει εύκολα πολλούς, ή όσους του προκαλούν κάποια έλξη, οπότε και δεν είναι για αυτόν οι σταθερές σχέσεις, ο γάμος και η οικογένεια. Κάτι το οποίο πάλι καταλήγει στο γεγονός ότι μάλλον μόνο για τον εαυτό του και την προσωπική του ανάπτυξη ενδιαφέρεται.
Αξία δε σου προσφέρουν μόνο οι εμπειρίες της ζωής σου. Είναι σημαντικές, αλλά εξίσου σημαντικές είναι και η καλλιέργεια του μυαλού και των συναισθημάτων σου.
Αν δεν υπάρχει το δεύτερο, καμία εμπειρία δε μπορεί να έχει αξία, καθώς πώς θα σου προσθέσει κάτι στο μυαλό, πώς θα σε κάνει ωριμότερο, αν δε μπορείς να καταλάβεις το νόημα αυτών που έζησες και τα μηνύματα που πρέπει να πάρεις;
Έπειτα, οι περισσότεροι που πραγματικά πληγώνονται από έναν χωρισμό, σκέφτονται το “τι πήγε στραβά” και τους λόγους που “λήγει” μια σχέση, γιατί όντως δυστυχούν μετά από αυτό, είτε τους προκαλεί δυστυχία είτε όχι. Αυτό όμως κρύβει μία παγίδα, στην οποία όπως φαίνεται, όλοι μας πέφτουμε. Αυτή η παγίδα είναι η γενίκευση. Γενικεύουμε και βγάζουμε θεωρίες μέσα από τις προσωπικές μας ιστορίες και εμπειρίες, χωρίς καν να κρίνουμε από ένα ικανοποιητικό δείγμα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα καλό γενικό συμπεράσμα. Έτσι γινόμαστε όμως μοιρολάτρεις και ήδη βγάζουμε τα συμπεράσματά μας για μία μελλοντική ζωή που ακόμα δεν έχουμε ζήσει.
Όλοι έχουν χωρίσει κάποια στιγμή ναι, ή έστω έχουν πληγωθεί από την αγάπη. Γιατί κανείς δεν γεννήθηκε κάνοντας τις τέλειες επιλογές, αποκτώντας τις τέλειες εμπειρίες και την απόλυτη ωριμότητα. Αυτό όμως δε σημαίνει πώς όλα τελειώνουν και πως όλες οι σχέσεις είναι καταδικασμένες. Πόσοι τελικά, ακόμα και μετά από πολλές αποτυχημένες σχέσεις, βρήκαν το λιμάνι τους σε έναν άνθρωπο; Πάρα πολλοί.
Μήπως τελικά δεν φταίνε όλοι οι άλλοι και οι σχέσεις εν γένει, αλλά εμείς οι ίδιοι; Μπορεί να έχουμε λανθασμένα κριτήρια επιλογής συντρόφου, μπορεί να εθελοτυφλούμε, ή μπορεί απλά να βάζουμε τα χεράκια μας και να βγάζουμε τα ματάκια μας.
Δε μπορούμε καν να βγάζουμε στατιστικά συμπεράσματα όταν το θέμα έρχεται στις ανθρώπινες σχέσεις, λόγω του ότι είμαστε ασταθείς, δεν επιλέγουμε όλοι με τα ίδια κριτήρια και κυρίως δε μαθαίνουμε όλοι από τα λάθη μας.
Είναι φυσική ανάγκη του ανθρώπου η συντροφικότητα ναι, αλλά μοιάζει διαφορετική σε κάθε φάση της ζωής του.
Ο έρωτας μπορεί να φθείρεται να έρχεται και να φεύγει, αλλά η σχέση και η αγάπη δε λήγει. Είναι μία μόνιμη κατάσταση, δεν είναι ούτε προϊόν ούτε κάτι υλικό, που πρέπει να το φας ως μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Και τρανή απόδειξη για αυτό είναι τα συναισθήματα, που ακόμα και μετά τον χωρισμό σου από κάποιον άνθρωπο, πάντα είναι εκεί να σου θυμίζουν ότι έναν άνθρωπο που ήταν δίπλα σου πάντα θα τον νοιάζεσαι και θα τον αγαπάς, ακόμα και αν τα πράγματα δεν πήγαν καλά μεταξύ σας. Οπότε όχι, δεν είναι λόγος χωρισμού το “μου έφυγε”, ή το “δεν τον αγαπάω όπως πριν”. Σίγουρα υπάρχουν άλλα, πιο σκοτεινά “μυστικά” που μπαίνουν στη μέση για να χωρίσεις.
Πάντα μας μένουν συναισθήματα που νιώσαμε, τα οποία κάποτε θα ξαναέρθουν, κάποτε θα ξαναφύγουν, γιατί αν νιώσαμε την αγάπη και τον έρωτα με έναν άνθρωπο, αυτό δε θα φύγει τελείως ποτέ και πρέπει να είμαστε οκ μ΄αυτό. Το θέμα είναι να ξεχωρίζουμε τι αξίζει να είναι στη ζωή μας και τι όχι. Και ακόμα και αν θυμόμαστε τα καλά που ζήσαμε, να μην τα αφήνουν να οδηγούν τις πράξεις μας. Αν ο άλλος θέλει να είναι δίπλα σου, δε θα σας “τελείωνε” ποτέ. Θα σας φροντίζατε και θα σας διατηρούσατε ακόμα και όταν έφευγε ο έρωτας.
Πολλοί μπορεί να είναι οι λόγοι για έναν χωρισμό. Ένας όμως, από αυτούς τους λόγους, δεν στέκει και αυτός είναι το ότι όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Αν ήταν απλά ωραία ναι, τελειώνουν. Αν ήταν πάρα πολύ ωραία φίλε μου, όχι, δεν τελειώνουν ποτέ. Μην σταματάς να προσπαθείς. Οι διαθέσεις μας μπορεί να αλλάζουν συχνά και να επηρεάζουν τα συναισθήματα μας, αλλά αν κάνουμε την αγάπη τρόπο ζωής, δε θα έχει τίποτα να φοβηθεί από καμία φουρτούνα.
Η αγάπη είναι η κατάσταση που κρατάει δυνατούς όλους τους ζωντανούς οργανισμούς. Είναι ατελείωτη, κατά καιρούς εξασθενεί μόνο για να δυναμώσει αργότερα, δε μουχλιάζει, αλλά μπορεί να σκουριάσει αν δεν είναι αληθινή. Κάποιοι την πετάνε στα σκουπίδια για να “αγοράσουν” καινούρια, άλλοι την ανακυκλώνουν, ενώ κάποιοι προσπαθούν να τη διατηρήσουν όσα περισσότερα χρόνια γίνεται.
Οι πραγματικές αγάπες μοιάζουν στο χρυσό και το διαμάντι, δεν παλιώνουν ποτέ, ίσα ίσα ανεβάζουν την αξία τους με τον καιρό. Υπάρχουν και οι κάλπικες λύρες που φαίνονται χρυσές, αλλά δεν είναι. Αυτές να προσέχεις. Αυτές είναι που χαλάνε και έχουν ημερομηνία λήξης. Και αυτές είναι που βγάζουν το όνομα στις πραγματικές αγάπες, που μας έκαναν να σταματήσουμε να πιστεύουμε στο αληθινό.
