Υπότιτλος: Το εύκολο και το βολικό στην αγάπη και στον «έρωτα» (σε εισαγωγικά, γιατί ενώ χρησιμοποιείται η λέξη για αυτές τις εύκολες και δραματικές καταστάσεις, μόνο βολικός δεν είναι εξ ορισμού ο έρωτας).
Όταν οι συζητήσεις στην παρέα παίρνουν διαφορετική τροπή και στρέφονται προς τα ερωτικά, ανάβουν σιγά σιγά τα αίματα και αναθερμαίνεται το ενδιαφέρον όλων των παρευρισκομένων. Είναι εκείνες οι ωραίες βραδιές με μπυρίτσες σε κάποιο μπαλκόνι, με χαλαρή διάθεση και πειράγματα για τα φλερτ των φίλων, ή εκείνα τα απογευματινά καφεδάκια που γίνονται κρασάκια και μας παίρνει το ξημέρωμα, γιατί κάποιος φίλος είχε την ανάγκη να τα πει και να ξεσπάσει και τελικά ξεσπάμε όλοι.
Ξεσπάμε για αυτόν που μας παράτησε, για αυτόν που δε μας θέλει, για το δράμα που έχουμε οι ίδιοι δημιουργήσει στο μυαλό μας. Και αν οι φίλοι μας λένε την πραγματικότητα, συνεχίζουμε να επιμένουμε στην φαντασία που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας, για να δικαιολογήσουμε τη συμπεριφορά μας. Όλοι ανεξαιρέτως. Είναι πολύ εύκολο να συμπεράνουμε το σωστό για εμάς, αυτό που βγάζει λογική στο μυαλό μας αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν κάνουμε ένα βήμα πίσω από αυτό. Είναι πιο εύκολο να υποστηρίξουμε μόνο αυτό που νιώθουμε κάθε στιγμή στη ζωή μας, επειδή εμείς το ζούμε. Σήμερα όμως μπορεί να νιώθουμε οι πιο όμορφοι άνθρωποι στον κόσμο και αύριο σκουπίδια, αυτή την προσωρινή «αλήθεια» πρέπει κάθε φορά να πιστεύουμε;
Τα ένστικτα μας είναι κάτι πολύ παροδικό, για να βασιζόμαστε απόλυτα και μόνο σ΄αυτά. Παρόλα αυτά, συνεχίζουμε τυφλά να τα εμπιστευόμαστε, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Παραδινόμαστε στη δίνη των παροντικών αναγκών μας και ούτε λόγος για προστασία, ασφάλεια, ευτυχία, εξέλιξη του εαυτού μας. Ενώ ξέρουμε τον τρόπο, δεν κάνουμε τον κόπο.
Γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο είμαστε πολύ καλοί στο να δίνουμε συμβουλές για άλλους, αλλά όταν έρθει η ώρα να τα εφαρμόσουμε στη ζωή μας, δεν κουνάμε το δαχτυλάκι μας. Μας παρατάμε σε μία λούπα που δεν θα έπρεπε να ταιριάζει σε κανέναν. Είμαστε τόσο μαζοχιστές που ενώ όλοι θέλουμε την καλή τροπή της ζωής μας, μένουμε στην «κακή» γιατί τα ένστικτα μας τα ίδια μας κρατάνε ακίνητους, δε μας ωθούν να προχωρήσουμε μπροστά. Αφήνουμε τη λογική κρίση μας παρατημένη σε κάποιο αδιέξοδο σαν ηχώ να φωνάζει στο πίσω μέρος του μυαλού μας, επαναλαμβάνοντας «προστάτεψε τον εαυτό σου». Αλλά τίποτα εμείς, συμπεριφερόμαστε σαν σωστά άβουλα όντα και αφήνουμε τα κύματα να μας πάνε όπου θέλουν αυτά. Δεν παλεύουμε λίγο μαζί τους.
Θα έπρεπε να βγάζει νόημα για τους ανθρώπους όλο αυτό; Όχι, αλλά οι περισσότεροι θα ταυτιστούν.
Ένα από τα προβλήματά μας λοιπόν και μόνιμο θέμα συζήτησης στις παρέες, είναι οι λάθος επιλογές μας και τα απωθημένα αυτά δράματα που ζήσαμε λίγο ή δεν ζήσαμε. Πώς θα ήταν η ζωή μας «αν»; Για κάποιο λόγο, δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε την αγάπη από τη φαντασία και τον έρωτα από το δράμα. Είναι τόσο έντονα συνυφασμένα η εικόνα με το συναίσθημα και ο πόνος με τη σεξουαλική ορμή που δεν μπορούμε να δούμε καθαρά και να δημιουργήσουμε υγιείς σχέσεις.
Δημιουργούμε κυρίως απωθημένα προφασισμένοι ότι ένας «έρωτας» είναι κάτι που δεν ζήσαμε όπως θα το θέλαμε, γιατί πονάει, άρα και θα είναι πιο έντονο. Δεν έχουμε εντοπίσει τη διαφορά πόνου και έρωτα. Μαθαίνουμε για κάποιο λόγο ότι η αγάπη είναι το πόσα μπορείς να ανεχτείς από έναν άνθρωπο, πόσο μπορείς να περιμένεις για το πότε θα του έρθει επιφοίτηση και πότε θα σου φερθεί επιτέλους σωστά. Επίσης μία έλξη που δεν καλλιεργήσαμε, μας μένει τόσο έντονα σαν εικόνα στο μυαλό, ακριβώς επειδή η δύναμη της δεν εξασθένησε και μας πονάει.
Το ένστικτο μας ωθεί να νομίζουμε ότι έχουμε ανάγκη έναν άνθρωπο, επειδή έτσι το έχουμε χτίσει στο μυαλό μας. Και το μυαλό δεν βλέπει πάντα καθαρά. Συνήθως σ΄αυτά τα θέματα βλέπει με τα γυαλιά της καρδιάς, η οποία βλέπει με τα γυαλιά του ενστίκτου, το οποίο βλέπει με τα γυαλιά της ανασφάλειας. Μένουμε και επαναλαμβάνουμε την ίδια επιλογή. Είτε επιλέγοντας τον ίδιο άνθρωπο για χρόνια, απορρίπτοντας υγιείς σχέσεις, είτε επιλέγοντας το ίδιο μοτίβο ανθρώπων. Οπότε είναι σαν να επιλέγουμε τον ίδιο άνθρωπο ξανά και ξανά και ας μη μας κάνει. Δεν ξεκολλάμε από το φαύλο κύκλο.
Το κακό μ΄αυτή τη στάση είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε επιλογές. Έλξη μπορεί να αισθανθούμε για πολλούς. Με πόσους όμως μπόρεσε και μπορεί να καλλιεργηθεί αυτό; Με ποιους θα είμαστε ευτυχισμένοι; Πόσους μπορούμε πια να ερωτευτούμε; Αυτούς θα έπρεπε να μετράμε. Αν το κάναμε όμως, θα περιορίζονταν τόσο πολύ οι επιλογές μας, που θα τρομάζαμε. Δεν σκεφτόμαστε το καλύτερο, αλλά το χειρότερο. Για αυτό βάζουμε και στην εξίσωση αυτούς με τους οποίους βρήκαμε άγονο έδαφος και αυτούς για τους οποίους χτυπήσαμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Γιατί νιώθουμε ότι δεν αξίζουμε αυτά που θέλουμε.
Θα έπρεπε να καλλιεργούμε τα καλύτερα «χωράφια», και να επιλέγουμε τους κατάλληλους ανθρώπους που μας έλκουν, που το έδαφος τους είναι γόνιμο. Αυτούς με τους οποίους υπήρξε η έλξη, το κλικ, το ταίριασμα και να δημιουργήσουμε μια υγιής βάση για να είμαστε τελικά ευτυχισμένοι. Θα έπρεπε να επενδύουμε στην εσωτερική αναζήτηση, ώστε να ξέρουμε ακριβώς τι ζητάμε και πώς το ζητάμε από τη μικρή ασήμαντη ζωή που θα ζήσουμε.
Τα κριτήρια είναι το παν. Τι σημαίνει μου αρέσουν οι ξανθοί, ψηλοί, γαλανομάτηδες; Τίποτα, αν δεν κολλάτε σαν άνθρωποι. Τι σημαίνει μου αρέσουν τα «καλά» ή τα «κακά» παιδιά; Όλοι εν δυνάμει μπορεί να κάνουμε καλό και κακό, όλοι εν δυνάμει μπορεί να γίνουμε καλοί ή κακοί για κάποιους. Ας ψάξουμε λίγο παραπάνω τα κριτήρια και τα θέλω μας.
Η ευτυχία είναι πολύ πιο απλή από ότι φανταζόμαστε και πολύ πιο προσιτή. Ακριβώς γι΄αυτό δεν την θέλουμε. Τι ανωμαλία και αυτή να θέλουμε να βρούμε κάτι απρόσιτα απρόσωπο.
Πίνουμε λοιπόν το αλκόολ μας, όχι για να ξεχάσουμε, αλλά για να ξεχαστούμε και να χαθούμε σε μία φαντασίωση, που έχουμε δημιουργήσει στην ερωτική μας ζωή, βασισμένοι σε ένα πρόσωπο «απρόσωπο» που ουδεμία σχέση έχει με τον άνθρωπο που παροδικά νομίζουμε ότι είναι ο ένας και μοναδικός. Και λέω παροδικά, γιατί αν το έχεις περάσει μία φορά, ξέρεις πολύ καλά πώς κάθε φορά που ερωτευέσαι κάποιον, πιστεύεις ότι είναι ο ένας και ο μοναδικός στην αρχή. Όσο περνάει ο καιρός όμως αυτό φευγεί. Και φεύγει γιατί δεν άφησες χρόνο για να δέσει το γλυκό όσο πρέπει, ή απλά επένδυσες σε λάθος συστατικά.
Αν θυμηθείς λίγο καλύτερα και αν δεις πιο καθαρά, θα δεις ότι δε φταίει ούτε ο έρωτας, ούτε το ποιοι είναι αυτοί που συναντάς. Εσύ σου φταις, για την φαντασίωση που χτίζεις στο μυαλό σου, για ανθρώπους που δεν υπάρχουν και για το ότι δεν ήθελες να δεις τις καταστάσεις που απλά δεν κούμπωναν. Δε σημαίνει αυτό βέβαια ότι πρέπει να αρχίσεις να κατηγορείς εσένα και να σου φέρεσαι άσχημα. Το αντίθετο να κάνεις για να συνέλθεις. Δούλεψε στον εαυτό σου, αγάπησέ τον, εξασκήσου στο να ξεχωρίζεις τι θέλεις και τι δε θέλεις και μάθε να παλεύεις για τη ζωή όπως την ονειρεύεσαι. Όχι για το εύκολο και το βολικό.
