Συχνά, συνήθως λίγο πριν κοιμηθούμε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ανησυχίες μας, τις ανασφάλειες μας, τα θέλω μας και όλες μας τις σκέψεις. Ειδικά δίπλα σε έναν άνθρωπο που αγαπάμε, αυτές οι βραδινές ανησυχίες μετατρέπονται σε μεταμεσονύκτιες συζητήσεις που συνήθως καταλήγουν ή να μας δένουν περισσότερο, ή να μας απομακρύνουν, ανάλογα την τροπή της κουβέντας. Είναι μία δοκιμασία της σχέσης μας, καθώς δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι τον έρωτα και την αγάπη με την ίδιο τρόπο και τώρα πρέπει να μιλήσουμε ξεκάθαρα. Γι΄αυτό το λόγο τέτοιες συζητήσεις καταλήγουν να γίνονται φιλοσοφικές αναλύσεις του ποιοι είμαστε και του που πάμε και αν ταιριάζουμε τελικά.
Πώς ανοίγει το κουτί της Πανδώρας; Με χαμηλωμένο τον τόνο της φωνής μας και ελαφρώς προειδοποιητικά, όταν ρωτάμε εκείνες τις νύχτες που το μάτι δεν κλείνει: “Για ποιο λόγο μ΄ αγαπάς;/ Τι είναι αυτό που σε κάνει να μ΄αγαπάς;”. Μία ερώτηση που πηγάζει αφενώς από προσωπικές μας ανασφάλειες, αφετέρου καταλήγει να είναι μία καλή ευκαιρία να μιλήσετε ανοιχτά για διάφορες πτυχές της σχέσης.
Είναι λίγες οι στιγμές που φέρνουν τη σχέση αντιμέτωπη με φιλοσοφικά και τόσο “επικίνδυνα” ερωτήματα. Μία καλή απάντηση στην παραπάνω ερώτηση λοιπόν, έχει τη δύναμη να ηρεμήσει τον άλλο, να τον επιβεβαιώσει και να δυναμώσει τον δέσιμο σας. Μία κακή απάντηση μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Σίγουρα η “καλή απάντηση” δεν είναι ένα απλό “όλα”, “αγαπώ τα πάντα πάνω σου”, καθώς η απάντηση τείνει να είναι επιφανειακή, όχι τόσο ειλικρινής, πολύ γενική και μάλλον υπεκφεύγει. Όλοι έχουμε συγκεκριμένους λόγους για τους οποίους αγαπάμε τον άνθρωπο δίπλα μας, γιατί όπως σε όλα στη ζωή μας, έτσι και με τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, κάνουμε μία επιλογή, μέσα από μία μεγάλη γκάμα κατευθύνσεων που μπορούμε να πάρουμε με άλλους ανθρώπους. Όλο και κάτι θα “αγαπάμε” πιο πολύ σε έναν άνθρωπο, υπάρχει μία πλευρά του που μας κερδίζει και μας αρέσει τόσο πολύ, που μας κάνει να παραβλέπουμε άλλες, όχι και τόσο αρεστές σε εμάς πλευρές του.
Προσοχή! Το ότι κάτι μας “την σπάει” σε κάποιον, δε σημαίνει ότι πρέπει να θέλουμε να τον αλλάξουμε, για να τον αγαπάμε “ολόκληρο”. Το επιχείρημα είναι ότι η αγάπη μας προς κάποιον θεωρείται ειλικρινής, αν ξέρει τι είναι αυτό που ξεχώρισε στον άνθρωπο δίπλα μας, επειδή τον αγαπάει όπως είναι. Αν είναι ειλικρινής ξέρει ακριβώς τι αισθάνεται και γιατί το αισθάνεται, άσχετα αν δε βρίσκει πάντα τις λέξεις να το εκφράσει.
H παραπάνω υπόθεση στηρίζεται στη θεωρία ότι πάντα υπάρχουν καλύτερα, αλλά και χειρότερα στοιχεία σε έναν άνθρωπο, για κάποια από τα οποία μπορεί να αγαπηθεί περισσότερο και για κάποια λιγότερο.
Αντίθετα, δεν ισχύει η υπόθεση το ότι για να αγαπηθούμε πρέπει να είμαστε απόλυτα αρεστοί από όλους και για ό,τι κάνουμε. Το “αρέσω” είναι κάτι διαφορετικό από το “αγαπιέμαι”, καθώς στοχεύει στην ανάδειξη των καλύτερων χαρακτηριστικών μας, όπως εμείς τα ορίζουμε.
Αν το σκεφτούμε σε βάθος, όντως, υπάρχουν μέρη του σώματος και του μυαλού μας που μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι περιλαμβάνουν σημαντικότερα κομμάτια μας, οπότε και τα προστατεύουμε περισσότερο. Και είναι σημαντικότερα για εμάς, αλλά και για τους ανθρώπους δίπλα μας. Παράδειγμα, ανάμεσα σε ένα χτύπημα στα δάχτυλα του ποδιού και στο πρόσωπο, σίγουρα θα διαλέγαμε το μικρό μας δαχτυλάκι. Και ανάμεσα σε κάτι που μάθαμε και σε κάτι που έχουμε εκ φυσικού, σίγουρα θα διαλέγαμε αυτό που από τότε που μας θυμόμαστε είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας. Αν έπρεπε να διαλέξεις μία ικανότητα σου που θα έπρεπε να χαθεί, θα ήταν η γνώση μίας ξένης γλώσσας ή η αίσθηση του χιούμορ;
Για να επιστρέψουμε στην αρχική ερώτηση, “γιατί μ΄αγαπάς;”, το να μας απαντήσει ο σύντροφος μας ότι αγαπάει το μυαλό μας ή τα μάτια μας, είναι μία καλή αρχή, αλλά όχι και κάτι που μπορεί να ισχύει απόλυτα. Υπάρχουν πιθανότατα πάρα πολλά πράγματα που αυτό το μυαλό μπορεί να κάνει καλά και πολλά σημεία του σώματος που αρέσουν πιο πολύ. Το μυαλό μπορεί για παράδειγμα να μαγειρέψει, να οδηγήσει, να υπολογίζει, να θυμάται γεγονότα σαν να ήταν χθες, κλπ. Ή μπορεί να έχεις ωραία μάτια, μαλλιά, πόδια, χέρια και εσύ και άλλοι τόσοι.
Το να σ΄αγαπάει κάποιος μόνο για κάποια χαρακτηριστικά που έτυχε να έχεις ή απέκτησες στην πορεία, δεν πρέπει να σε φοβίζει; Το να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε μόνο για κάτι που φαίνεται ωραίο ή για μία ικανότητα που θεωρείται “γαμάτη”, δεν πρέπει να είναι αρκετό, καθώς ενδιαφέροντα και όμορφα χαρακτηριστικά μυαλών και σωμάτων, βρίσκουμε όπου και αν κοιτάξουμε.
Τι είναι αυτό που τελικά διαχωρίζει την αγάπη από τον έρωτα και τον έρωτα από την έλξη; Ποια χαρακτηριστικά σε κάνουν μοναδικό στα μάτια του συντρόφου σου, σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω σας;
Η ιδανική απάντηση από κάποιον θα ήταν… οι λεπτομέρειες. Αυτές που κάνουν τη διαφορά. Αγαπιόμαστε και ξεχωρίζουμε στα μάτια κάποιου για τον τρόπο που κοιμόμαστε, τον τρόπο που μιλάμε, τη μουσική που βάζουμε στο αμάξι, τις συζητήσεις που κάνουμε με φίλους, τις μικρές και καθημερινές συνήθειες μας.
Ένας άνθρωπος έχει αρχίσει να μας αγαπάει πραγματικά, όταν προσέχει τις λεπτομέρειες και και μας αγαπάει γι΄αυτές. Όταν η αγάπη γίνεται συγκεκριμένη, δεν την νοιάζουν κάποια εξωτερικά χαρακτηριστικά ή το τέλειο επάγγελμα . Αυτά μπορούν να βρεθούν και αλλού. Την νοιάζουν αυτά που δε μπορούν να βρεθούν πουθενά αλλού, οι μοναδικές ιδιότητες του άλλου και ο άνθρωπος που γινόμαστε εμείς δίπλα στο σύντροφο μας.
Όλοι ψάχνουμε και εκτιμάμε έναν σύντροφο που θα σταθεί πλάι μας με όλη τη σημασία της λέξης, για ό,τι και αν κάνουμε, όπως και αν αντιδράμε, για όλα αυτά που νιώθουμε. Θέλουμε μια σχέση υποστηρικτική και μια αγάπη αμοιβαία σε μία συνηθισμένη αλλά και ταυτόχρονα μοναδική καθημερινότητα. Λίγο μας νοιάζει αν ο άνθρωπος μας ξέρει ποια είναι η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας ή αν έχει μπλε μάτια, αν δεν αντέχει να σταθεί αντάξιος της αγάπης.
Τι θέλουμε τελικά από έναν άνθρωπο δίπλα μας; Να μας αγαπάει παρά το γεγονός ότι είμαστε τρωτοί και αντικαταστήσιμοι. Είναι επιβεβαιωτικό να μας βρίσκει κάποιος εντυπωσιακούς. Είναι όμως πιο καθησυχαστικό να ανακαλύψουμε ότι η τρωτότητα μας είναι κάτι που δεν τρομάζει. Θέλουμε να είμαστε με κάποιον που δε θα μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα για συναισθήματα όπως ο θυμός, η λύπη, η ανασφάλεια. Και δε θα μας κρίνει για συνήθειες και συμπεριφορές που προκύπτουν από αυτά τα συναισθήματα, όπως το να τρώμε πολύ, ή το να ξυπνάμε στον ύπνο μας από τις κρίσεις άγχους. Θα είναι εκεί.
Δε θέλουμε έναν άνθρωπο που θα του χρωστάμε κάτι επειδή μας “ανέχεται”, ή κάποιον που μας δίνει άδεια για το πως πρέπει να είμαστε. Είμαστε άνθρωποι, όλοι μπορεί να έρθουμε για κάποιους λόγους στα όρια μας, δεν είμαστε ίδιοι κάθε μέρα και πάνω από όλα δεν είμαστε τέλειοι.
Η αγάπη είναι πίστη στις δυνάμεις του άλλου, που είναι ανεξάντλητες, παρά τις περιόδους που μπορεί να είναι πεσμένος. Η αγάπη βρίσκεται στις λεπτομέρειες, στα μικρά πράγματα και στην καθημερινότητα.
Η ερώτηση “γιατί αγαπάμε ο ένας στον άλλο”, δε θα έπρεπε να μας τρομάζει. Θα έπρεπε να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας και να εντοπίζουμε τι είναι στα αλήθεια αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο δίπλα μας, τι τον κάνει ευάλωτο, να εξηγούμε την αιτία κάθε συμπεριφοράς του, όσο πάντα έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι η αγάπη είναι αφοσιωμένη στο να συλλέγει την κάθε λεπτομέρεια που φαίνεται ασήμαντη. Τα ασήμαντα στην τελική είναι αυτά που ξεχωρίζουν.
Η συναισθηματική ωριμότητα είναι εξαιρετικά σπάνια. Αλλά σαν απάντηση θα ακουγόταν κάπως έτσι: “Σ΄αγαπάω για πολλούς λόγους, που δεν μπορώ να τους εκφράσω με λόγια. Θέλω απλά να είσαι πάντα ο εαυτός σου, να μην απολογείσαι για τίποτα και αν σου πω κάτι σαν “είσαι όμορφη όταν γελάς”, να μην αισθάνεσαι πάντα υποχρεωμένη να είσαι χαρούμενη όποτε είμαι μπροστά, ούτε να σκεφτείς ότι δε θα μου αρέσει αν βάλεις τα κλάματα μπροστά μου, ή ότι θα σε αγαπήσω λιγότερο για τις ευαισθησίες σου. Σ’ αγαπάω γιατί είσαι εσύ και δε θα σου πω ποτέ όλους τους λόγους μου, αλλά ποτέ μη με αμφισβητήσεις”.
Μας αρέσει κάποιος για πολλούς λόγους, αλλά αγαπάμε άνευ λόγων και εξηγήσεων.
