«Μα να μιλάμε αν μας ενοχλεί κάτι; Καλύτερα να σκύβουμε το κεφάλι και να υπομένουμε. Να θυσιαζόμαστε εμείς για να μην ξεβολευτούν οι άλλοι. Κλείσε το στόμα σου, δεν έχει νόημα να μιλήσεις, ποιος θα σε ακούσει; Ειδικά μια γυναίκα δεν πρέπει να μιλάει. Μη ζαλίζεις τον άντρα σου με το παραμικρό. Αν ανοίγεις το στόμα σου περισσότερα εμπόδια έρχονται.»
Αυτό το παραλήρημα ζούμε σαν κοινωνία. Και πληρώνουμε το τίμημα όλοι μας, πολύ βαριά. Γαβγίζουμε για τα ασήμαντα, εναντιωνόμαστε ο ένας στον άλλο και κλείνουμε το στόμα μας στα σημαντικά. Φοβόμαστε ότι θα γίνει κακό αν αλλάξει κάτι. Aκόμα και όταν ξέρουμε τι είναι τοξικό και τι όχι, φοβόμαστε την αλλαγή γιατί απλά δε συνηθίσαμε να είναι τα πράγματα αλλιώς. Δεν είμαστε συνηθισμένοι στη διαφάνεια, αλλά στις μεταξύ μας συμφωνίες «σιωπής».
Όμως το να μιλάμε έχει τεράστια αξία. Μας βοηθάει να αναγνωρίζουμε τις παθογένειες και να εντοπίζουμε τη ρίζα ενός προβλήματος. Λέγοντας δυνατά την αλήθεια και αυτά που μας τρώνε, αυτά που μας απασχολούν, εντοπίζουμε ευκολότερα και τη λύση τους. Καταλαβαίνουμε τα λάθη μας και τα σωστά μας. Όταν σιωπούμε αντιθέτως, ρίχνουμε όλο το φταίξιμο πάνω μας, αρρωσταίνουμε. Συχνά δεν αναγνωρίζουμε προβλήματα που υπάρχουν, τα θεωρούμε ασήμαντα. Έτσι τα θάβουμε, κάνοντας πώς τα ξεχάσαμε για να προχωρήσουμε. Είναι όμως πάντα εκεί! Δεν λύνεται το πρόβλημα αν το θάβουμε βαθιά μέσα μας, απλά διαιωνίζεται.
Ο χρόνος δεν είναι ο γιατρός για όλα και για όλους. Όσο κρατάμε μέσα μας συναισθήματα, σκέψεις και λόγια, τόσο το χειρότερο. Αυτά δεν φεύγουν, δεν εξαφανίζονται. Μας ελέγχουν, μας οδηγούν σε κακές αποφάσεις και επιλογές. Αν δεν ξορκίσεις το κακό, θα είναι πάντα εκεί σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα στη ζωή σου. Όταν καταφέρεις όμως να πάρεις τον έλεγχο και ανοιχτείς, θα νιώσεις ανακουφισμένος και ελεύθερος! Και αν δεν μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον δικό σου, μίλα σε κάποιον ειδικό.
Αν θέλει κάποιος να αλλάξει, μπορεί. Αρκεί βέβαια να αποφασίσει να αντιμετωπίσει τα λάθη του και τα σωστά του. Είναι Γολγοθάς η αποδοχή του εαυτού μας. Η ελευθερία πρέπει να είναι ο οδηγός μας. Η ελευθερία του να μπορώ να είμαι αυτός που είμαι χωρίς να κρύβομαι. Δεν έχει νόημα να κρύβεσαι από τους άλλους και τον εαυτό σου, γιατί μέσα σου ξέρεις πολύ καλά ποιος είσαι και τι έχει συμβεί. Όταν σε κατηγορείς για κάτι, ξέρεις το λάθος σου, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να το αποδεχτείς, γιατί έγινε και δεν αλλάζει. Ποτέ δεν είναι αργά για συγχώρεση, αν πραγματικά μετανιώσεις.
Να μιλάς σε κάθε περίπτωση. Μην αφήνεις σκέψεις και συναισθήματα να σε τρώνε. Όταν μιλήσεις. θα δεις ποιοι πραγματικά είναι εκεί, θα βρεις ανέλπιστη υποστήριξη και θα δεις και το πραγματικό ποιόν των ανθρώπων γύρω σου. Θα εκπλαγείς βλέποντας ποιοι είναι τελικά εκεί και για τα δύσκολα και όχι μόνο για τα εύκολα.
Αυτά που νιώθεις είναι σημαντικά. Πολλές φορές υποτιμώνται τα συναισθήματα μας, δε συζητάμε γι΄ αυτά και τα κρατάμε μέσα μας. Δεν υπάρχει « χαζό » συναίσθημα, όσο ασήμαντο και αν νομίζουμε ότι είναι, είναι εκεί και μας τρώει. Μη λες ότι υπάρχουν και σοβαρότερα προβλήματα. Αν αυτό σε επηρεάζει, όσο μικρό και αν είναι, μπορεί να γιγαντωθεί, Φρόντιζε να το εκφράζεις!
Το να μιλάμε δεν είναι εύκολο, όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή. Είναι πολύ σημαντικό να μην αφήνουμε να μας ελέγχουν αυτά που σκεφτόμαστε και που νιώθουμε, αλλά να τα φιλτράρουμε, γιατί συχνά προκύπτουν από κακές εμπειρίες, ανασφάλειες ή τραύματα. Μίλα και πάρε τον έλεγχο του εαυτού σου.
H σιωπή είναι ντροπή. Και τι είναι η ντροπή; Το αρνητικό αίσθημα της ενοχής, γιατί νιώθεις ότι έφταιξες σε κάτι. Ή μπορεί να είναι η αίσθηση του εξευτελισμού μετά από κάποια “ήττα”, με αποτέλεσμα να ρίχνεις φταίξιμο στον εαυτό σου.
Μίλα, ζήτα βοήθεια και αναγνώρισε τα λάθη σου. Αυτό δε δείχνει αδυναμία, ίσα ίσα σημαίνει ότι πιστεύεις σε σένα και το ότι έχεις τη θέληση να τα ξεπεράσεις όλα για να πας παρακάτω.
