Το δίλημμα σύνηθες. Και θέλεις να ξέρεις και δε θέλεις. Δε θέλεις να σκέφτεσαι ότι ο άνθρωπός σου είχε ένα παρελθόν πριν σε γνωρίσει, που ίσως να σημαίνει πολλά, να τον στιγμάτισε, να μην το ξεπέρασε, αλλά παράλληλα θέλεις να μάθεις πώς ήταν στις σχέσεις του για να κάνεις συγκρίσεις με το πώς είναι τώρα μαζί σου, να δεις τι επιλογές έκανε και γιατί δεν πέτυχαν, αν σεβάστηκε όσους στάθηκαν δίπλα του, αν τους πλήγωσε, αν πληγώθηκε, αν έμαθε από όλα αυτά. Σε τρώει η περιέργεια.
Το ίδιο, όμως, ισχύει και για ‘σένα. Δεν ξέρεις αν πρέπει να μιλήσεις στο ερωτικό παρόν σου για το παρελθόν σου, με τη σκέψη ότι ίσως κάτι παρεξηγηθεί, ίσως μπουν –χωρίς λόγο– τρίτοι ανάμεσά σας, γεννηθούν ζήλιες κι ανασφάλειες, ίσως πάλι γιατί θεωρείς πως το πώς κι από ποιους αγαπήθηκες παλιά, το ποιους ερωτεύτηκες, είναι προσωπικό σου θέμα. Απ’ την άλλη, όμως, δεν μπορείς να κρατήσεις μυστικά στη σχέση σας.
Υπάρχουν ζευγάρια που εξαρχής αποφασίζουν να μη μιλήσουν για το παρελθόν τους. Δε θέλουν να ξέρουν τίποτα γι’ αυτά που πέρασαν πριν συναντηθούν, έτσι ώστε να μην επηρεαστούν, να μην ξυπνήσουν κτητικότητες και να μη φέρουν σε δύσκολη θέση ο ένας τον άλλο, ειδικά σε ό,τι αφορά τις προηγούμενες σεξουαλικές τους εμπειρίες.
Η –εντελώς αδιάκριτη– ερώτηση «με πόσους έχεις πάει;» –είτε γίνεται ευθέως είτε πλαγίως– είναι ο εφιάλτης τους, είτε γιατί δεν εμπιστεύονται απόλυτα τον σύντροφό τους, είτε γιατί νιώθουν ενοχές, είτε γιατί φοβούνται γι’ αυτό που θα ακούσουν. Φοβούνται σίγουρα τη μη αποδοχή της άλλης πλευράς, το πώς μπορεί να μεταφραστεί κάτι και τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει ο συντηρητισμός του ενός. Είναι, μάλλον, απ’ τους ανθρώπους που θεωρούν ότι η ειλικρίνεια είναι κάτι που γυρνάει μπούμερανγκ μετέπειτα στη σχέση κι έτσι θέλουν να κρατήσουν έναν άλφα προσωπικό χώρο ανέγγιχτο.
Είναι που δεν ξέρεις το ύφος και τη συμπεριφορά που θα αντιμετωπίσεις μετά. Είναι που έχεις ήδη την εμπειρία και ξέρεις ότι οι πιο εύκολοι καβγάδες είναι αυτοί που γίνονται για πρώην φλερτ και περασμένες σχέσεις. Είναι ένας σοβαρός προβληματισμός, γιατί τα πάντα είναι υποκειμενικά, δεν ξέρεις πώς θα το χωνέψεις κι εσύ κι ο σύντροφός σου, και φυσικά θέλεις να προστατέψεις τη σχέση σου από ανούσιες εντάσεις. Για να θέλεις να την προστατέψεις σημαίνει ότι είναι σημαντική για ‘σένα. Αν, όμως, είναι τόσο σημαντική, δε θα ‘πρεπε να μην υπήρχε κανένας φραγμός ανάμεσά σας, καθόλου σκοτάδι και μυστικά, τίποτα που να σας κρατάει πίσω;
Στην απέναντι σκέψη, το να συζητήσεις ανοιχτά τα πάντα με τον άνθρωπό σου και να πείτε απλά την αλήθεια ο ένας στον άλλο, χωρίς δεύτερες σκέψεις κι ενοχές, είναι θέμα απόλυτης εμπιστοσύνης κι απενοχοποίησης. Δεν υπάρχει τίποτα που να θέλετε να κρύψετε ο ένας απ’ τον άλλο. Είχατε κι οι δύο σχέσεις, ερωτικές περιπέτειες κι ίσως ιστορίες της μίας βραδιάς, είναι κομμάτια σας κι επιλογές σας και θα ζήσετε από ‘δω και πέρα μ’ αυτή τη συνειδητοποίηση, πως το ταίρι σας είχε ήδη γράψει χιλιόμετρα στη διαδρομή του πριν βρεθείτε.
Το τι έχει βιώσει ο καθένας στη μέχρι τώρα πορεία του τον έμαθε να εκτιμά τις καλές μέρες και του πρόσφερε μαθήματα τις άσχημες. Παθήματα που ‘γιναν διδάγματα για να κάνει το παρόν του καλύτερο. Άλλωστε, όσο αποφεύγει κανείς να σκέφτεται και να συγκρίνει τις επιλογές και τη συμπεριφορά του σε σχέση με το παρελθόν του, τόσο πιο μεγάλες είναι οι πιθανότητες να επαναλάβει τα ίδια λάθη.
Το να αφήνεστε ο ένας στον άλλο, βέβαια, είναι σκέψη πολύ ρομαντική κι είναι ιδανικά το απόλυτο επίπεδο εμπιστοσύνης, αλλά ζούμε σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι δεν είναι μόνο λογική, έχουν κι ένστικτα και συναισθήματα που πολλές φορές δεν τα ελέγχουν. Γι’ αυτό, όσο και να εμπιστεύεσαι κάποιον, δεν μπορείς να ‘σαι σίγουρος ότι μπορεί 100% να ελέγξει τη ζήλια ή την κτητικότητά του -κι ας είναι αυτός ο «κάποιος» ο εαυτός σου. Κι έτσι, κάπου εκεί, μπερδεύεσαι και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Να τα πεις όλα ή μόνο τα βασικά; Από πού να ξεκινήσεις και πώς να μιλήσεις για τα παλιά;
Μοιάζει δίκοπο μαχαίρι το να γνωρίζετε ο ένας για το παρελθόν του άλλου. Το τι κάνατε ο ένας πριν τον άλλο είναι ναι μεν μόνο δικές σας επιλογές κι αφορούν αποκλειστικά τη δική σας προσωπική ζωή, αλλά το παρελθόν μάς διαμορφώνει κι άρα αφορά άμεσα και το παρόν μας. Άλλοι σβήνουν τα παλιά και τα ξεχνούν οριστικά, άλλοι τα αγκαλιάζουν και προχωρούν μ’ αυτά. Το υγιές είναι αυτό που λειτουργεί καλύτερα για τον καθένα.
Θα μιλήσεις μόνο αν θέλεις να μιλήσεις. Δεν είσαι υποχρεωμένος να ξεφυλλίσεις μια ιστορία που δε θες να μοιραστείς και σίγουρα δεν έχεις να απολογηθείς για κάτι. Η απόφαση να σκαλίσεις το παρελθόν είναι απλώς μία προϋπόθεση, δεν είναι ανάγκη. Μπορεί έτσι να γνωρίσεις τον άλλο καλύτερα, μπορεί κι όχι. Όποιος κι αν ήταν παλιά, όποιος κι αν ήσουν παλιά, σημασία έχει ποιοι είστε τώρα. Εξάλλου, «τα πάντα ρει» και τίποτα δε μένει ίδιο, το είπε κι ο Ηράκλειτος.
Πρώτη δημοσίευση:
https://www.pillowfights.gr/sofiesticated/kefalaio-parelthon-to-anoigoyme/
