Κι όμως υπάρχουν κι οι άνθρωποι που δεν έχουν καθόλου κριτήρια όταν έρχονται στην επιλογή του συντρόφου τους. Που είναι «ό,τι κάτσει», ρε παιδί μου, δεν τους απασχολεί κι ιδιαίτερα το να διαλέξουν τον κατάλληλο ή την κατάλληλη, αρκούνται στον πρώτο που θα βρεθεί μπροστά τους. Ή τα ρίχνουν σε ό,τι κινείται μέχρι να βρεθεί ο ένας, κουτσός, στραβός, ανάποδος που θα πέσει τελικά.
Για τους περισσότερους ανθρώπους, όμως, η ανεύρεση συντρόφου δεν είναι κι εύκολη διαδικασία. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν δυσκολία στο ότι εκτός του ότι χτίζονται και κρατιούνται δύσκολα, πρέπει και να βρεις τα κατάλληλα υλικά για την ανέγερσή τους, αλλιώς θα πέσει το ταβάνι να σε πλακώσει. Υπάρχουν κι οι τυχεροί που δε συναντούν εμπόδια και τους έρχεται ο κατάλληλος άνθρωπος σχετικά γρήγορα, δε λέω, αλλά είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τον κανόνα ότι θα φας πολλές σφαλιάρες μέχρι να έρθει ο κατάλληλος άνθρωπος, εκείνος που θα μείνει στη ζωή σου.
Κι απ’ την αντίπερα όχθη είναι αυτοί, οι όχι και τόσο επιλεκτικοί, που απλά θέλουν έναν άνθρωπο να βρουν. Χέρια, πόδια και κεφάλι να έχει. Δε σκοτίζουν το κεφάλι τους για πιο περίπλοκα θέματα, όπως το αν ταιριάζουν, τι χαρακτηριστικά θα ήθελαν να έχει και λοιπά. Και πιστεύω ότι για να γίνεται αυτό δύο είναι τα τινά: ή που θα φοβούνται αυτό το τέρας της μοναξιάς και δεν αφήνουν ποτέ ένα κενό διάστημα εργένικης ζωής ή θα είναι πολύ καιρό μόνοι τους, ή που απλά θέλουν να βρουν απεγνωσμένα όσο περισσότερους συντρόφους μπορούν.
Οι μεν, λοιπόν, αλλάζουν συντρόφους σαν τα πουκάμισα. Βρίσκουν τον επόμενο σε κλάσματα δευτερόλεπτου. Αλλά πώς γίνεται να ταιριάζεις με όλους; Ή που δε θα έχεις χαρακτήρα, ή που θα ψάχνεις ταυτόχρονα να σε γεμίσεις και σε άλλες αγκαλιές. Πώς γίνεται να αρκείσαι με τον πρώτο τυχόντα, απλά και μόνο για να μη μείνεις μόνος σου; Εννοείται πως στις σχέσεις δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι θα δουλέψει και τι όχι, αλλά τουλάχιστον η χημεία σας πρέπει να δουλεύει και για να γίνει αυτό δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
Ίσως εδώ και να μπερδεύεται το γεγονός ότι νιώθεις κολακευμένος απ’ το ενδιαφέρον του άλλου με το ουσιαστικό ενδιαφέρον. Το σίγουρο είναι ότι ο φόβος της μοναξιάς ωθεί πολλούς ανθρώπους να κάνουν σχέσεις έτσι απλά για να τις κάνουν. Και το ίδιο ισχύει πολλές φορές και για ανθρώπους που είναι καιρό μόνοι τους.
Οι δε, οι λεγόμενοι «γυπαετοί» της εποχής μας, είναι αυτοί που ρίχνουν τα βέλη τους σε ό,τι κινείται, με μόνο κριτήριο το με ποιον θα κοιμηθούν σήμερα το βράδυ, που κι αυτό κριτήριο δεν το λες. Και δεν είναι κριτήριο γιατί έρχεται πίσω στην ανασφάλεια του να μη μείνω μόνος μου και να πάρω την επιβεβαίωση από κάποιον που θα μου δείξει απλά το ενδιαφέρον του.
Για να είμαστε καλά και γεμάτοι στην καθημερινότητα μας, δεν πρέπει απλά να έχουμε κάποιον μόνο για να τον έχουμε, αλλά αυτόν που θα μας γεμίζει σε όλα τα επίπεδα κι όχι μόνο σεξουαλικά. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να αναπτύσσουμε την κριτική μας σκέψη και να διαχωρίζουμε τι μας κάνει και τι δε μας κάνει. Αν σου κάνουν όλα, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Γιατί ένας άνθρωπος με προσωπικότητα και λίγη αυτογνωσία ξέρει τι του κάνει και τι χρειάζεται στη ζωή του. Κι αυτό σίγουρα δεν είναι το πρώτο πράγμα που θα περάσει από μπροστά του.
Οι απαιτήσεις έχουν να κάνουν με το ποιοι είμαστε εμείς και τι θέλουμε. Σε κάποιους κάνουμε, σε κάποιους όχι, κάποιοι μας κάνουν, άλλοι πάλι όχι, όλα αυτά μέσα στο παιχνίδι είναι. Κι ίσως και η μοναξιά να παίζει το ρόλο της πυξίδας στο συγκεκριμένο θέμα. Γιατί αν την αγαπήσουμε και την ενστερνιστούμε, θα είναι αυτή που θα μας δείξει προς τα πού να κατευθυνθούμε. Κι αν επιλέξεις την κατεύθυνσή σου, χωρίς να πηγαίνεις δεξιά και αριστερά, εν τέλει να είσαι σίγουρος, θα βρεις τον προορισμό σου.
Πρώτη δημοσιεύση:
https://www.pillowfights.gr/sofiesticated/o-xeiroteros-syntrofos-einai-aytos-poy-den-exei-kritiria/
