Μια ολόκληρη ήπειρος εδώ και μήνες καταστρέφεται από ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, με τα νεκρά ζώα να πλησιάζουν το μισό δισεκατομμύριο και την οικολογική καταστροφή να είναι ανυπολόγιστη. Το ένα τρίτο του πληθυσμού των κοάλα έχει αφανιστεί, ενώ με εξαφανιση απειλούνται πολλά ακόμα είδη σύμφωνα με περιβαλλοντολόγους. Επίσης, η έκταση γης που έχει καεί ξεπερνάει τα πέντε εκατομμύρια εκτάρια, 24 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, ενώ γύρω στα 2.000 σπίτια είναι πια αποκαΐδια.
Την ίδια ώρα της καταστροφής, στον ίδιο πλανήτη γη, η παγκόσμια κοινότητα έχει στραφεί στη Μέση Ανατολή και τις εξελίξεις που έχουν τα πολιτικά παιχνίδια μεταξύ ΗΠΑ, Ιράν, Ιράκ, Τουρκίας, Λιβύης και λοιπών Αραβικών χωρών. Οι Ιρανοί μετά την δολοφονία του στρατηγού τους έχουν επικυρήξει το κεφάλι του Τραμπ για 80.000.000 δολλάρια, το ΝΑΤΟ συνεδριάζει έκτακτα και γενικά η κατάσταση εντείνεται όλο και περισσότερο.
Σε καλό δρόμο οδεύει ο πλανήτης την πρώτη Δευτέρα του έτους 2020.
Η ευαισθητοποίηση των ανθρώπων γίνεται όλο και πιο απαραίτητη, ενώ πρέπει να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίζουμε το κακό όταν πλησιάζει και να πάρουμε στα χέρια τον πλανήτη εμείς οι ίδιοι, να προσπαθούμε όσο καλύτερα γίνεται από τη θέση που βρισκόμαστε ο καθένας. Πως γίνεται αυτό;
Τρανταχτό παράδειγμα προς μίμηση τις ημερές αυτές για μένα, είναι μια κωμική ηθοποιός από την Αυστραλία, η Celeste Βarber. Ενώ και η ίδια της η οικογένεια βρίσκεται στις πληγείσες περιοχές, ξεκίνησε με τον άντρα της έναν έρανο στα social media της για να βοηθήσει την πυροσβεστική υπηρεσία, να συγκεντρώσει είδη ανάγκης για τους ανθρώπους και τα ζώα σε όλες τις περιοχές που καίγονται και για ό,τι άλλο χρειάζεται, συγκεντρώνοντας μέχρι στιγμής το ποσό των 30.000.000 δολλαρίων. Ταυτόχρονα με την έκκληση για βοήθεια, ανεβάζει κάθε μέρα το που και το πως χρησιμοποιούνται όλα τα χρήματα που συγκεντρώνονται, ενώ έχει γίνει “urban legend” από τους ακόλουθούς της, με πολλά memes να της ζητάνε να κατέβει στην πολιτική, λόγω του ότι κάνει πολύ περισσότερη δουλειά για τη χώρα και τους ανθρώπους, από ότι κάνει το ίδιο το κράτος.
Ενώ λοιπόν βλέπουμε ότι στις καταστροφές είμαστε όλοι ένα, πως μπορούμε να αλλάξουμε και να σώσουμε όλο τον πλανήτη αν χρειαστεί, γιατί δε μαθαίνουμε από τα λάθη της ανθρωπότητας επιτέλους; Γιατί πρέπει να καεί μία ολόκληρη χώρα και ένα ολόκληρο οικοσύστημα για να αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο προβλήματα και δυσκολίες; Γιατί δεν μάθαμε από την ιστορία πως ο φανατισμός και ο πόλεμος είναι ένα φαινόμενο του γελοίου ανθρώπινου εγωισμού; Πρέπει να καταστραφεί ολόκληρος ο πλανήτης και μετά να προσπαθήσουμε να τον ξαναφτιάξουμε;
Φτάσαμε 2020, με την τεχνολογία και την επιστήμη να μας έχει λύσει τα χέρια σχεδόν στα πάντα, και με εμάς να έχουμε μοναδικό αυτοσκοπό μας το κέρδος. Η κοινωνία είναι η συνολική προβολή του “εγώ” μας, όσο και αν θέλουμε να βγάλουμε την ουρά μας απ’ έξω. Όταν σταματάμε να έχουμε ιδιοτελή κίνητρα γίνονται θαύματα, αλλά αυτό γίνεται σπάνια και δυστυχώς όχι σε καθημερινή βάση. Μάθαμε να γκρινιάζουμε για τα προβλήματά μας, γι΄αυτά που δε μπορούμε να έχουμε και δεν βλέπουμε τι πραγματικά γίνεται γύρω μας. Δε μάθαμε να βοηθάμε κανέναν άλλο και μάθαμε να μας νοιάζει μόνο ο εαυτούλης μας, η προβολή του και το πόσο πιο επιτυχημένοι μπορούμε να γίνουμε.
Μια στο τόσο δίνουμε κάτι και εμείς σε φιλανθρωπίες για να νιώσουμε καλύτερα με το βολεμένο εγώ μας, ενώ για την κοινωνία και την πολιτική δε μας καίγεται καρφάκι.
Έτσι η δύναμη πηγαίνει στους ίδιους και τους ίδιους. Και η δύναμη, όταν κατέχεται μόνο από συγκεκριμένους ανθρώπους , βλέπουμε ότι τους γίνεται εθιστική, ότι προσπαθούν να έχουν όλο και περισσότερη πατώντας πάνω σ΄αυτούς που δεν την έχουν, αντί να τους βοηθήσουν. Έχουμε ανάγκη από ηγέτες, ναι, αλλά από σωστούς ηγέτες. Όχι από άτομα που πατούν τις κοινωνίες που ηγούν, που θέλουν όλο και περισσότερα, όλο και περισσότερο. Και για να γίνει αυτό πρέπει να μάθουμε να ασχολούμαστε ουσιαστικά με τα κοινά.
Έτσι μόνο θα καταλαβούμε ο ένας τον άλλο. Αν ακούμε και πραγματικά ασχολούμαστε μ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα. Πως θα μάθουμε όμως να δίνουμε όταν έχουμε μεγαλώσει με τη νοοτροπία να παίρνουμε όσα περισσότερα γίνεται; Όταν νομίζουμε ότι κανείς δεν είναι πιο άξιος από εμάς, ότι ο διπλανός δεν πρέπει να έχει περισσότερα από εμάς;
Σίγουρα, πρώτα από όλα, δεν πετυχαίνουμε τίποτα με το να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο για αυτά που δεν κάνει ή για αυτά που κάνει. Αν κάποιος προσπαθεί για κάτι, βοήθα τον αν θεωρείς ότι μπορείς να τον βοηθήσεις, ή μην ασχοληθείς αν δεν ενδιαφέρεσαι.
Έπειτα, όταν αποκολληθούμε από τους άλλους και τις ζωές τους, ας επικεντρωθούμε λίγο και σε εμάς και στα δικά μας λάθη, τις δικές μας αξίες, τις δικές μας επιλογές. Δεν είμαστε οι τέλειοι που τα ξέρουμε όλα, κανείς δεν είναι. Μόνο να μαθαίνουμε μπορούμε, ες αεί, και να δίνουμε αυτό που έχουμε κάθε φορά, παίρνουντας κάτι καινούριο πίσω.
Και όταν καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι παιδιά ενός πλανήτη που αιωρείται κάπου, σε μία άκρη του διαστήματος, και όχι παιδιά εμβλημάτων και ιδεολογιών, ίσως να αγαπήσουμε περισσότερο τις κοινωνίες και την ιστορία τους, να χτίσουμε καινούριες, να φτιάξουμε τις υπάρχουσες και να δουλέψουμε όλοι μαζί για να ζούμε καλά και αρμονικά. Όχι να δουλεύουμε για να ζουν κάποιοι καλά σε βάρος κάποιων άλλων.
Πείτε με και ιδεαλίστρια, δε με νοιάζει, αλλά για την ιστορία, ο πλανήτης ποτέ δεν σώθηκε από χοντροκομμένο ρεαλισμό.
