Τη στιγμή που βιώνουμε μία κατάσταση δεν αντιλαμβανόμαστε πλήρως το τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε. Η αντίδραση μας βγαίνει αυθόρμητα, ανάλογα με το χαρακτήρα και τις πεποιθήσεις μας.
H Ανθή ήταν ένα βαθιά ενοχικό άτομο που ό,τι έκανε και ό,τι έλεγε το σκεφτόταν δύο και τρεις φορές. Η παραμικρή της κίνηση ήταν προσεγμένη ώστε να μην ενοχλήσει κανέναν. Το μόνο που δε θα ήθελε είναι να φέρει κάποιον σε δύσκολη θέση. Έτσι ήταν ο χαρακτήρας της, ακόμα και αν έφερνε τoν εαυτό της σε δύσκολη θέση πολλές φορές, λόγω της ανασφάλειας που είχε να μην δυσαρεστεί τους άλλους. Δεν μπορούσε πάντα να αφεθεί, να κυνηγήσει αυτά που η ίδια βαθιά μέσα της ήθελε. Μόνο η δυνατή θέληση που σου προκαλεί ο έρωτας κατάφερε να της δώσει θάρρος να ξεπεράσει τον εαυτό της, στα πλαίσια της δικής της λογικής.
Δεν είμαστε πάντα έτοιμοι να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά και ακόμα και ευκαιρίες να έχουμε, δεν είναι πάντα ώριμες οι καταστάσεις και σωστό το timing. Και αυτό γιατί δεν είμαστε πάντα πιστοί στην αλήθεια μας, δεν καταλαβαίνουμε πως αν δεν αντιλαμβανόμαστε το ποιοι είμαστε, το που είμαστε και το που θέλουμε να πάμε, θα μένουμε στάσιμοι και οι ευκαιρίες θα περνάνε άσκοπα από μπροστά μας, ή θα αναλωνόμαστε στα ίδια και τα ίδια αναθεματίζοντας την κακή τύχη μας.
Γνώρισε τον Σταύρο σε ένα μπαράκι, μέσω μιας κοινής γνωστής. Αποφάσισε ότι ερωτεύτηκε πριν καταλάβει τι είναι αυτό που την συνέδεσε μαζί του. Την κολάκευσε η προσέγγιση του και ανταπέδωσε αμέσως. Άλλωστε, δεν άφηνε ποτέ τον εαυτό της να παρασυρθεί μόνο από την έλξη, το φλερτ, δεν προσπαθούσε για κανέναν, εκτός αν έβλεπε αμέσως ανταπόκριση. Τότε ναι, ανταποκρινόταν και προσπαθούσε και έπεφτε και με τα μούτρα.
Μαζί του ζούσε πολλά από αυτά που ήθελε πάντα να ζήσει, δεν σκεφτόταν, είχε αποκολληθεί από τη ζωή που έκανε μέχρι τώρα, για να προσκολληθεί στην καινούρια ζωή που ανοιγόταν μπροστά της, δίπλα του. Στην πραγματικότητα είχε προσκολληθεί στη δική του ζωή, τους δικούς του τρόπους και συνήθειες, είχε ξεχάσει όλα αυτά για τα οποία η ίδια πάλευε να είναι και απλά πήγαινε όπου πάει το κύμα. Και όπου κύμα βάλε Σταύρος.
Έβαλε τη σχέση τους και αυτόν πάνω από οτιδήποτε άλλο, είτε ήταν η συνάντηση με τις φίλες της, είτε ήταν τα μαθήματα χορού, είτε τα μαθήματα της σχολής της. Ακόμα και αν αυτός δεν έκανε το ίδιο, αυτή ένιωθε την υποχρέωση να προσαρμόζεται η ίδια πάντα στο πρόγραμμα του για να είναι ευχαριστημένος. Δεν ήθελε να μαλώνουν. Ανεχόταν τη ζήλια του, έσβησε όποιο αρσενικό προφίλ του καθόταν στραβά από τους λογαριασμούς της στα social media, άλλαξε το ντύσιμο της και δεν έμπαινε στη διαδικασία να διαφωνήσει με τίποτα από ότι της έλεγε, ακόμα και αν η διαφωνία είχε να κάνει με το που θα πήγαιναν διακοπές.
Αποδεχόταν όλες του τις συμπεριφορές. Aκόμα και αν ένιωθε παραμελημένη ή νευριασμένη, δεν μιλούσε. Τα ξεπερνούσε όλα μόνη της και δεν επικοινωνούσε τα συναισθήματα της, δεν έβρισκε τον τρόπο. Καθησύχαζε τον εαυτό της ότι έτσι είναι ο έρωτας και η αγάπη και ότι όλοι έχουν ελαττώματα. Ένιωθε ασφάλεια δίπλα του, της άρεσε να τον προσέχει και να τον ευχαριστεί με την πρώτη ευκαιρία. Αυτός από την άλλη, ενώ του άρεσε και ένιωθε καλά μαζί της γιατί ήταν μια “καλή κοπέλα”, έδειχνε με τη συμπεριφορά του πως δεν ήθελε να μπει 100% στη ζωή της, να κάνει και αυτά που αρέσουν σ΄αυτή, να γνωρίσει τους φίλους της, δεν την ωθούσε να γίνεται καλύτερη, το αντίθετο μάλιστα τη ρουφούσε ολοένα και περισσότερο στη δική του δίνη. Ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη η δύναμη της δίνης “Σταύρος” που η Ανθή πια είχε εξαφανιστεί.
Υπάρχουν σχέσεις στις οποίες με κάποιον τρόπο ο ένας από τους δύο θα καταπιεί τον άλλο. Είτε υποσυνείδητα θα νιώσει ότι έχει χώρο να ασκήσει ένα είδους εξουσίας στο σύντροφο του, είτε ενσυνείδητα θα θέλει να έχει δίπλα του έναν άνθρωπο απόλυτα προσαρμοσμένο στη ζωή του, που δε θα τον “ξεβολέψει” ούτε στιγμή, που μπορεί να τον χειριστεί όπως θέλει αυτός.
Την άφησε μετά από αρκετά χρόνια σχέσης, πολλές κακές συμπεριφορές και δικές του απιστίες. Αποφάσισε πως ήθελε κάποια άλλη και πως ήταν μαζί της μόνο γιατί ήταν καλή και βολική, όχι γιατί την αγαπούσε. Αυτή το πήρε εγωιστικά, και ενώ στην αρχή τον προστάτευε, τώρα τον κατηγορούσε γιατί μετά από όλα αυτά τα χρόνια τώρα άρχισε να αντιλαμβάνεται τι πήγε λάθος μαζί του, κυρίως από δικής του πλευράς.
Όμως ήταν τόσο η ενοχικότητα της Ανθής, όσο και οι ανασφάλειες του Σταύρου που τους έφεραν σ΄αυτό που σημείο. Η μεν δεν προσπάθησε να αποκαλύψει τον εαυτό της, κρυβόταν πίσω από αυτόν, ο δε εκμεταλλεύτηκε την τρωτότητα της για να επιβληθεί. Το ποιος φέρθηκε πιο σκάρτα από τους δύο είναι ένα δίλημμα.
Όταν κάτι που συμβαίνει στη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων είναι ελεύθερη και συνειδητή επιλογή, φταίει τελικά αυτός που το δέχεται, ή αυτός που το κάνει;
Μπορεί να πείτε τώρα αυτός που το δέχεται, αλλά ας σκεφτούμε πόσο δύσκολο είναι όλοι να ξέρουμε αυτά που θέλουμε και πως τα θέλουμε, αν δεν έχουμε την εμπειρία. Από την άλλη αυτός που φέρεται εις βάρος κάποιου άλλου, το κάνει επίσης από ανασφάλεια, ένα είδος ανασφάλειας διαφορετικό, αυτό της αυτό-επιβεβαίωσης.
Το φταίξιμο μοιράζεται και οι δύο συγχωρούνται αν μάθουν από τα λάθη τους.
Οι ήρωες μας πάντως συνέχισαν τις ζωές τους, ο καθένας με διαφορετικές αναμνήσεις από τον άλλο. Άλλωστε ένας χειριστικός άνθρωπος με έναν ενοχικό, μαζί δεν κάνουν, με τίποτα, άσχετα αν χώρια δεν μπορούνε. Αν έμαθαν λοιπόν από τα λάθη τους, θα φανεί κυρίως από το ποιους ανθρώπους θα επιλέξουν στην πορεία να έχουν δίπλα τους.
