Οι περισσότεροι από εμάς, ακόμα και αν δεν το παραδεχόμαστε, σίγουρα βρίσκουμε ανακουφιστική τη σκέψη της ύπαρξης του άλλου μας μισού. Η ιδέα ότι υπάρχει κάποιος κάπου σε αυτό τον πλανήτη που είναι το απόλυτο ταίρι και ο άνθρωπος μας, μας προκαλεί του αίσθημα της ηρεμίας. Τείνουμε μάλιστα να πιστεύουμε ότι μ’ αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μας, όταν τον βρούμε, όλα τα προβλήματα μας θα λυθούν δια μαγείας και ότι θα είμαστε πολύ καλύτερα μαζί του, σε μία ζωή σαν ρομαντική ταινία.
Η φράση “το άλλο μας μισό” βέβαια δείχνει τη συγκαταβατικότητα στην αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν ολοκληρώνουν την ύπαρξη τους ως άτομα, αλλά ως μέρος ενός ζευγαριού. Σ΄ αυτό όμως θα επανέλθουμε παρακάτω.
Ίσως να έχετε ακουστά για τον μύθο του ”άλλου μας μισού” από το Συμπόσιο του Πλάτωνα. Στο συγκεκριμένο μύθο γράφει ο Πλάτωνας για ένα πανίσχυρο πλάσμα, το ανδρόγυνο, με τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια και δύο κεφάλια που κοιτούσαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Τα πλάσματα του είδους αυτού θεωρήθηκαν ως απειλή από τον Δία, ο οποίος τα διχοτόμησε κάθετα φτιάχνοντας έτσι την γνωστή ανθρώπινη μορφή.
Ο Αριστοφάνης επίσης εξηγεί «η πηγή της επιθυμίας μας είναι να αγαπάμε ο ένας τον άλλον». Λέει συγκεκριμένα, ότι αγάπη γεννιέται σε κάθε άνθρωπο, γιατί είναι το μισό της αρχικής μας φύσης. Η αγάπη προσπαθεί να κάνει το ένα κομμάτι δύο και να θεραπεύσει την πληγή της ανθρώπινης φύσης. Καθένας από εμάς, λοιπόν, έχει ένα «άλλο ταιριαστό μισό» μέσα στο ανθρώπινο σύνολο. Έτσι από τότε ο καθένας μας αναζητάει μόνος του το άλλο του μισό, για να ξαναβρεί την χαμένη ολοκλήρωσή του.
Ας σταθούμε στην τελευταία φράση, η οποία είναι η ίδια πολύ βαθιά ριζωμένη πεποίθηση που έχουμε ως σήμερα στο υποσυνείδητο μας, ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει κάποιος μόνο για εμάς. Αυτή η πεποίθηση έχει δώσει έμπνευση σε αμέτρητους συγγραφείς βιβλίων, θεατρικών, ταινιών και έχει βρει τεράστια απήχηση στο ευρύ κοινό. Μόνο από τις ταινίες στο Hollywood αν κρίνουμε, καταλαβαίνουμε ότι η αναζήτησή της “αδερφής ψυχής” είναι στάση ζωής βαθιά φωλιασμένη μέσα μας, την οποία διατηρούμε και “σιγοντάρουμε”, κάθε φορά που βλέπουμε μια ρομαντική ταινία και κρυφό ελπίζουμε να βρούμε και εμείς τον ένα/τη μία που θα είναι για εμάς και μόνο για εμάς.
Πρόσφατα είδα μία σειρά στο Νetflix, το “The One”, η οποία εστιάζει στην ιστορία μιας γυναίκας η οποία ανακάλυψε ότι όντως είναι πραγματικότητα το “τέλειο ταίρι”, το “άλλο μας μισό” και ότι υπάρχει τρόπος να τον ανακαλύψεις μέσω του DNA. Η πλοκή και όλη η υπόθεση μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα, καθώς στην ιστορία ένας άνθρωπος αντί να περνάει ώρες σκρολάροντας στο Tinder, μπορούσε από τα γονίδια του να βρει την αδερφή ψυχή του. Πέρα από την τάση πολλών εταιρειών να αποκτούν ολοένα και περισσότερα προσωπικά μας στοιχεία, που είναι η μία πλευρά του νομίσματος στην ιστορία, φαίνεται φυσικά και η τεράστια ανάγκη των ανθρώπων όχι απλά να βρουν τον “μοναδικό”, αλλά και να νιώσουν ασφάλεια δίπλα του.
Γιατί ψάχνουμε την αγάπη;
Πίσω στους αρχαίους τώρα, ο Αριστοφάνης χρησιμοποιεί τη φράση “ψάχνουμε την αγάπη για να θεραπεύσουμε την πληγή μας”. Ο καθένας μας έχει μια πληγή, η οποία θεραπεύεται όταν βρούμε την πραγματική αγάπη.
Στην αναζήτησή της αγάπης πέφτουμε σε πολλά λάθη. Μπαίνουμε σε σχέσεις για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί ψάχνουμε εμμονικά την θεραπεία μας και φυσικά γιατί έχουμε την ανάγκη να μην είμαστε μόνοι μας. Άλλοι θέλουν να αγαπάνε πιο πολύ και κλείνουν τα μάτια σε όλα τα προβλήματα, ενώ άλλοι θέλουν να αγαπιούνται για να νιώθουν ότι έχουν κάποιον εκεί. Άλλοι θέλουν να γιατρέψουν το εγώ τους ή τα τραύματα τους και άλλοι τη σεξουαλική τους ζωή.
Ο καθένας έχει την πληγή του, η οποία βρίσκει θεραπεία με τον κατάλληλο άνθρωπο, το “άλλο του μισό”, αυτόν που τον συμπληρώνει δηλαδή.
Στην πράξη τίποτα δεν είναι τόσο ιδανικό, όσο στη θεωρία. Στη θεωρία οι άνθρωποι βρίσκουμε αυτόν τον έναν που μας ταιριάζει, είναι για εμάς και ζούμε μαζί του για πάντα ευτυχισμένοι. Στην πράξη όμως βρίσκουμε αυτόν τον οποίο μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα, αυτόν που μας ταιριάζει και ζούμε μαζί του για όσο πάει ευτυχισμένοι.
Συνήθως μεγαλώνουμε, εξελισσόμαστε, οι ανοχές μας και τα θέλω μας αλλάζουν και αν δεν υπάρχει αμοιβαία αγάπη και κατανόηση, η σχέση πάει κατά διαόλου. Και αν η σχέση πάει κατά διαόλου, πώς εμείς επιμένουμε να νομίζουμε πώς είναι βιώσιμο το “για πάντα” με έναν άνθρωπο που ενώ ερωτευτήκαμε και αγαπήσαμε, δεν υπάρχει πια σύνδεση, σεβασμός, επικοινωνία ή ακόμα και αγάπη; Πώς μπορούμε να συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι αυτό το άτομο είναι το άλλο μας μισό, αν αποδειχτεί στην πορεία ότι το μεταξύ μας δεν πάει;
Αν πραγματικά υπάρχει το “άλλο μας μισό” θα είναι ένας άνθρωπος που βάζει την ίδια δουλειά με εσένα στη σχέση, με ανιδιοτέλεια και αγάπη. Δε θα είναι αυτός που θα κουραστεί στις πρώτες δυσκολίες, αυτός που θα τα παρατήσει. Το “άλλο μας μισό” αν είναι κάπου εκεί έξω, θα είναι το άτομο με το οποίο θα υπάρχει σύνδεση, κατανόηση και η μέγιστη δυνατή ανιδιοτέλεια.
Αν υπάρχει όμως ένας άνθρωπος που σε συμπληρώνει και κλείνει την πληγή σου, σημαίνει ότι είναι αυτός που σε ολοκληρώνει. Και σ΄αυτό το σημείο είναι που έχω κάποιες αμφιβολίες: Φυσικά και οι άνθρωποι θέλουμε την αγάπη, τη συντροφικότητα, έναν άνθρωπο που να μας νιώθει και όλα αυτά, αλλά αν δεν τον βρούμε δε θα είμαστε ποτέ ολόκληροι; Υπάρχει και η αντίληψη ότι ο κάθε άνθρωπος μόνος του ολοκληρώνει την ύπαρξη του ως άτομο, που έρχεται σε αντιπαράθεση με την αντίληψη ότι ολοκληρωνόμαστε σαν ζευγάρια/ μέσα από άλλους ανθρώπους. Είμαστε ή δεν είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε μια κοινωνία στην οποία βελτιωνόμαστε μέσα από τους άλλους, συμπληρωνόμαστε και συζούμε με άλλους ανθρώπους; Γιατί να ισχύει το αντίθετο και στον έρωτα; Δεν ζουν όμως όλοι τον μεγάλο έρωτα ή τη μεγάλη αγάπη. Αυτοί οι άνθρωποι δε θα ολοκληρωθούν ποτέ; Επίσης, πώς μπορεί να είναι μόνο ένας αυτός με τον οποίο θα αισθανθούμε “σαν στο σπίτι μας”, όταν μπορεί στη ζωή να μας σημαδέψουν περισσότεροι άνθρωποι;
Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη στάση ζωής ούτε μια συγκεκριμένη πορεία την οποία πρέπει να ακολουθούμε όλοι μας. Ο κάθε ένας από εμάς χαράσσει τον δρόμο του, διαμορφώνει τον χαρακτήρα του και τις εμπειρίες του, είναι διαφορετικός. Πράγματα που πιστεύουμε σε όλη μας τη ζωή, μπορεί να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή.
Σαν συμπέρασμα βγάζω πώς η ευτυχία ενός μεγάλου έρωτα και μιας μεγάλης αγάπης είναι κάτι αξιοθαύμαστο και αξιοζήλευτο, που είναι πάντα επιτυχημένο, ακόμα και αν δεν πάνε τα πράγματα όπως τα ονειρευόμασταν. Δεν ξέρω αν υπάρχει το “άλλο μας μισό”, αν είναι ένας ο άνθρωπος που μας ολοκληρώνει ή αν δεν χρειαζόμαστε κανέναν για να νιώσουμε ολόκληροι. Αξίζει όμως να ψάχνουμε την ευτυχία και να ονειρευόμαστε αυτό που θέλουμε εμείς για εμάς.
