«Δεν μπορούν να ανοιχθούν συναισθηματικά». Αυτή η μάστιγα. Υπάρχουν αυτοί που θα ανοιχτούν, θα μιλήσουν για τα συναισθήματά τους κι όλα αυτά που νιώθουν και δε φοβηθούν μη σπάσουν. Και τους θαυμάζουμε αυτούς τους ανθρώπους για το θάρρος και την αποφασιστικότητά τους να διεκδικούν αυτό που θέλουν. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι πολλοί άνθρωποι, που απλά δεν μπορούν να εκφράσουν εύκολα όλα αυτά που έχουν στο κεφάλι τους, ή και στην καρδιά τους, είτε από φόβο έκθεσης, είτε από ανασφάλεια, είτε για άλλους πολλούς και διάφορους λόγους.
Κλείνεσαι, νιώθεις έναν κόμπο στο λαιμό σου ή ένα σφίξιμο στην καρδιά σου, που δεν μπορείς να πεις όλα αυτά που θα ήθελες να φωνάξεις. Σίγουρα θα είναι ο έρωτας που δεν μπορείς να τον εκφράσεις, η αγάπη που δεν μπορείς να δείξεις, ο θυμός που δεν μπορείς να βγάλεις κι απλά αφήνεις τα πράγματα από μόνα τους να σε οδηγούν. Απλά παρακολουθείς τα γεγονότα και δεν κάνεις κάτι για να διεκδικήσεις διαφορετική τροπή.
Ίσως και να είσαι από αυτούς που αποφεύγουν τις αγκαλιές και χτυπάνε συμπαθητικά την πλάτη του άλλου όταν τους αγκαλιάζει. Για φιλιά ας μην το συζητήσουμε και γενικά για πιο στενή επαφή ούτε λόγος. Έχεις την αίσθηση ότι κάποιος εισβάλλει στον χώρο σου, σε ενοχλεί, προσπαθεί να σε ξεκλειδώσει, ενώ εσύ έχεις κλειδωθεί με ένα λουκέτο που δε σπάει με τίποτα παρά μόνο αν βρεθεί το κατάλληλο κλειδί, φυσικά διαφορετικό για τον καθένα.
Ή μπορεί πάλι και να μην κλαις ποτέ. Να είσαι από αυτούς που δε λυγίζουν, δε σπάνε, που είναι δυνατοί και στέκονται στο ύψος τους, ό,τι κι αν γίνει. Δε θέλουν να μαλακώσουν, να ανοιχτούν, να γίνουν ευάλωτοι. Είναι αυτοί οι πιο δυνατοί και κλειστοί άνθρωποι, που ξεσπούν χειρότερα όταν έρθει η ώρα.
Και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να εκφράσεις τον έρωτά σου σε κάποιον. Θα του βγάλεις το λάδι του ανθρώπου για να σε καταλάβει κι ακόμα χειρότερα θα βγάλεις το λάδι στον εαυτό σου, που δεν μπορείς να μιλήσεις για τα συναισθήματά σου και όλα αυτά που σε αναστατώνουν.
Είναι η εγωιστική σου φύση που κερδίζει το παιχνίδι και δεν μπορείς να της επιβληθείς. Προσπαθείς μεν να προστατεύεις τον εαυτό σου, αλλά ίσως καταλήγεις να πληγώνεις τους άλλους ή ακόμα χειρότερα να χάνεις ευκαιρίες απ’ τη ζωή σου. Ναι, δε θα πληγωθείς, δε θα απορριφθείς, δε θα πέσεις, αλλά δε θα μάθεις κιόλας.
Είναι διαφορετικό να κάνεις προσεκτικές κινήσεις απ’ το να μην παίρνεις κανένα ρίσκο, γιατί φοβάσαι να αλλάξεις και να εξελιχθείς. Πώς θα μάθεις ποιος είσαι και τι θέλεις αν δε ρισκάρεις και λίγο; Αν δεν πληγώσεις και δεν πληγωθείς; Το πάθημα γίνεται μάθημα κι είναι καλύτερη μία απόρριψη που κάποτε θα χωνέψεις παρά μία πιθανότητα που θα σε κάνει να τρώγεσαι με τα ρούχα σου διαρκώς.
Συνήθως όλα αυτά προκύπτουν απ’ τη δυσκολία του να ανοιγόμαστε συναισθηματικά. Απ’ την άλλη, ο καθένας έχει τον τρόπο του, τον χρόνο του και δεν υπάρχει σωστό και λάθος στο τι και πώς θα δείξεις αυτό που θέλεις να δείξεις. Μα δείξε, το ρημάδι, μην το κρατάς μέσα σου και καταπίνεις αμάσητο κάτι που δεν μπορείς να χωνέψεις. Όσο πιο πολύ θάβεις πράγματα μέσα σου, τόσο πιο δυνατά θα ξεφυτρώσουν αυτά ξανά, ξαφνικά, εκεί που νομίζεις ότι τα είχες όλα υπό έλεγχο.
Δε θα σου δώσω κάποια συμβουλή για το πώς θα μπορέσεις επιτέλους να ανοιχθείς και να εκφραστείς στους ανθρώπους που θέλεις να το κάνεις. Θέλω μόνο να σε ρωτήσω∙ θέλεις να είσαι από αυτούς που μετανιώνουν για όσα δεν έκαναν, όταν είναι ήδη αργά;
Πρώτη δημοσίευση:
https://www.pillowfights.gr/sofiesticated/den-mporoyn-n-anoixtoyn-synaisthimatika/
