Ένα ωραίο μεσημέρι Σαββάτου, ήρθε στο μαγαζί που δουλεύω ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γερμανών για να πιουν τον καφέ τους. Κάποια στιγμή μετά από καμία ώρα μου ζήτησαν το λογαριασμό, που ήταν εκεί γύρω στα οχτώ ευρώ και μου ζήτησαν κάτι που μου έκανε τόσο εντύπωση, που ήθελα να το μοιραστώ κάπου, γιατί δεν πιστεύω πως είναι που κάνει ο καθένας και κάθε μέρα.
Μου ζήτησαν λοιπόν να πληρώσουν το λογαριασμό από δύο κορίτσια που είχαν έρθει για φαγητό και καθόταν πιο δίπλα από αυτούς. Δεν είχαν καμία σχέση, καμία συγγένεια, τίποτα, μ’ αυτές. Απλά ο γλυκύτατος αυτός παππούς μου είπε, ότι ήθελαν να κάνουν κάτι καλό, κάτι όμορφο για κάποιον κάθε μέρα. Και έτσι πλήρωσε έξτρα έναν λογαριασμό 47 ευρώ περίπου, λέγοντας μου..”έτσι δεν πρέπει να είναι; Οι φοιτητές δεν έχετε λεφτά, εμείς που έχουμε δεν πρέπει να βοηθάμε και να κάνουμε κάτι καλό όσο μπορούμε;”. Και μου ζήτησε να μη το πω στα κορίτσια παρά μόνο όταν έχουν αυτοί ήδη φύγει. Εγώ πάντως ανατρίχιασα και τους ευχαρίστησα από μέρους τους εκ των προτέρων, ενώ τη συνέχεια και το πόσο μπορεί να εξεπλάγησαν αυτά τα δύο κορίτσια μπορείτε να το φανταστείτε…
Υπάρχουν ακόμα λοιπόν άνθρωποι που θα δώσουν έστω και κάτι ελάχιστο από αυτούς, σε κάποιον άλλο, που θα δώσουν κάτι από την καρδιά τους και που θέλουν να δημιουργούν θετικά συναισθήματα στους συνανθρώπους τους, όχι αρνητισμό, όχι φόβο.. Αυτό μου θύμισε πραγματικά πόσο οι άνθρωποι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο για να αντέχουμε μαζί. Να δίνετε, λοιπόν, έστω και ένα χαμόγελο στους ανθρώπους γύρω σας. Αυτά που θα εισπράξετε θα είναι πολύ περισσότερα.
Νομίζω έχουμε ξεχάσει την αξία του να είμαστε άνθρωποι, να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη. Ακόμη και αν οι άλλοι αποδειχτεί ότι δεν την άξιζαν αυτή την αγάπη μας, εμείς θα έχουμε κερδίσει περισσότερα από αυτούς. Θα έχουμε γεμίσει τις μπαταρίες μας, θα έχουμε μάθει, θα νιώσουμε ότι κάναμε κάτι καλό για κάποιον. Μην περιμένεις να σου ζητήσουν για να δώσεις, ή ακόμη χειρότερα, μην περιμένεις να πάρεις για να δώσεις.
Δεν χρειάζεται να είναι Χριστούγεννα ή να έρθει κάποιος άνθρωπος δικός μας σε ανάγκη, για να θυμηθούμε την αξία του να δίνεις. Γιατί μετά θα είναι αργά.
Το μίσος φέρνει μίσος, η αγάπη φέρνει αγάπη, η μιζέρια φέρνει μιζέρια, η καλοσύνη φέρνει το καλό. Εσύ διαλέγεις σε ποια πλευρά θα ταχθείς, πως θα αντιμετωπίσεις τους υπόλοιπους ανθρώπους και αν θα κλειστείς στο μικρόκοσμο σου, ή αν θα επιλέξεις να ανοίξεις λίγο το μυαλό και την καρδιά σου.
Αυτό το παράδειγμα με έφερε στα σύγκαλα μου, γιατί είδα πραγματικά το καλό μπροστά στα μάτια μου. Και είναι ένα μικρό παράδειγμα μόνο. Αν ανοίξουμε λίγο παραπάνω το αυτιά μας για να ακούσουμε, και τα μάτια μας για να δούμε, θα το δούμε παντού. Ανθρώπους να περιθάλπουν και να ταΐζουν πρόσφυγες, γιατρούς να δουλεύουν εθελοντικά, νοικοκυρές να προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό σε άστεγους, μία φοιτήτρια να αγοράζει σε ένα παιδάκι του δρόμου φαγητό, κάποιον να δίνει πίσω τα πέντε ευρώ στον κύριο που του έπεσαν από την τσέπη, και άπειρα όμορφα παραδείγματα.
Ας μοιράσουμε ακόμη και το ελάχιστο που μπορεί να έχουμε να δώσουμε γύρω μας, για να βάλουμε ένα μικρό, έστω και πολύ μικρό λιθαράκι για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Και αυτό είναι η αλήθεια μας.
Αγαπήστε ρε!
