Για κάποιο λόγο έχουμε συνδέσει την ωριμότητα και την ευγένεια, με την ικανότητα να ΜΗΝ αφήνουμε πίσω μας τους ανθρώπους, να μην τα παρατάμε και να επιμένουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στις σχέσεις μας και στους ανθρώπους γύρω μας. Οι ήρωες και οι ηρωίδες μας είναι αυτοί που δεν σταμάτησαν να πιστεύουν σ᾽ αυτούς που αγαπούν, δεν το έβαλαν ποτέ στα πόδια γιατί θα ήταν προδοσία να φύγουν. Πολλά πράγματα είναι περιττά, οι άνθρωποι δε θα έπρεπε να είναι.
Αλλά αυτή η ευρεία και γενική αντίληψη του συγκεκριμένου θέματος, μπορεί να βάλει σε κίνδυνο μία πολύ σημαντική παράμετρο, την ψυχική μας υγεία. Και αυτό είναι που πρέπει να σκεφτούμε σε βάθος, πριν συνεχίσουμε να πιστεύουμε τυφλά και μόνο στην αγάπη που έχουμε για κάποιον. Αν είναι αγάπη στην πραγματικότητα. Μπορεί να είναι δέσιμo, εξάρτηση, ή και συνήθεια, δεν είναι πάντα πραγματική αγάπη.
Η ψυχική υγεία και η ωριμότητα σε έναν άνθρωπο, απαιτεί εκτός την επιμονή και την πίστη στους ανθρώπους που αγαπάς, και κάτι που τείνουμε να ξεχνάμε ή να αφήνουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Την ικανότητα να τα παρατάμε ένα δύο ανθρώπους όταν πρέπει. Δεν βρίσκονται όλοι στη ζωή μας για να την κάνουν ομορφότερη.
Κάποιους ανθρώπους πρέπει να τους αφήνουμε πίσω μας, όχι να τους δίνουμε γενικά και αόριστα το πλεονέκτημα να μας αμφισβητούν, να μη μας εμπιστεύονται και να παίζουν με την ψυχολογία μας, ούτε να τους συγχωρούμε μόνιμα, ούτε απερίσκεπτα να φανταζόμαστε τα ωραία πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί, ή να αναπολούμε αυτά που κάναμε στο παρελθόν και είχαν κάποια σημασία. Γιατί να πιστεύουμε και να επιμένουμε σε ανθρώπους που δεν κάνουν το αντίστοιχο για εμάς και να ξεχνάμε όλα αυτά που θρασύτατα και αγενέστατα είπαν και έκαναν σε εμάς χωρίς δεύτερη σκέψη;
Μπορεί μία φορά στο τόσο να πρέπει να αποκλείσουμε κάποιον ή κάποιους από τη ζωή μας και αυτό είναι η τιμή που πληρώνουμε για να συνεχίσουμε να έχουμε πίστη στον εαυτό μας.
Λέμε ότι τα παιδιά διέπει μία αθωότητα που πολλοί ζηλεύουμε και θα θέλαμε να ξανά αποκτήσουμε. Αλλά είναι στην παιδική ηλικία που μπορεί σε κάποιον να δημιουργηθούν τραύματα χωρίς καν να τα αντιληφθεί, γιατί τα παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να παρατήσουν κάποιον και την κριτική σκέψη να καταλάβουν τι είναι κακό και τι όχι, ώστε να μην το ακούν. Από τη φύση τους τα παιδιά δεν μπορούν να αφήσουν και να μην πιστέψουν σ΄αυτούς που τα φροντίζουν, ακόμα και αν τους απογοητεύουν, ή είναι σκληροί μαζί τους. Τα παιδιά λοιπόν, ως παραδείγματα αθωότητας, είναι και τα παραδείγματα των ανθρώπων που ακολουθούν την ανάγκη τους να εξαρτώνται από κάποιον, με όποιο κόστος, γιατί τους προσφέρει αγάπη. Ακόμα και αν η αγάπη είναι γεμάτη σκοτεινά και τοξικά στοιχεία. Ακόμα και αν η αγάπη περιστοιχίζεται από συναισθηματική απόσταση, παραμέληση, αναξιοπιστία, κακία, απότομη συμπεριφορά, ψεύτικες υποσχέσεις για μια αλλαγή που “θα” έρθει.
Με ένα μαγικό τρόπο τα παιδιά λοιπόν θεωρούν τον ενήλικα αυθεντία σε ό,τι και αν κάνει, όπως και αν συμπεριφερθεί, γιατί πιστεύουν πως κάθε συμπεριφορά έχει κάποια σκέψη πίσω της, αιτιολογείται και “είναι για το καλό τους”. Υποσυνείδητα λοιπόν, ενώ κάθε παιδί ξέρει ότι η συμπεριφορά είναι κακή, τη θεωρεί φυσιολογική και πιστεύει σ’ αυτό το καλό που υπάρχει μέσα στον ενήλικα. Στο μυαλό τους είναι οι μεγάλοι, είναι παντογνώστες που ό,τι και αν κάνουν, θα τους υποστηρίξουν, και θα μπουν και σε λεκτική διαμάχη με τρίτους αν κάποιους τους προσβάλλει. “Η μαμά μου είναι καλύτερη από τη δική σου!”, και πάει λέγοντας.
“Ίσως το πρόβλημα είναι ότι εγώ είμαι κακός/ φταίω”. Τα παιδιά τείνουν να νομίζουν πως αν αυτά ήταν διαφορετικά, θα ήταν και οι ενήλικες διαφορετικοί μαζί τους. Είναι μία σκέψη που κρατάνε μονίμως μακριά από το μυαλό τους. Ότι και οι μεγάλοι μπορεί να είναι κακοί, να φταίνε και μην έχουν σωστή συμπεριφορά.
Μεγαλώνοντας λοιπόν αυτά τα παιδιά, έχουν μάθει να μην μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους σε άλλες συνθήκες και περιστάσεις πέρα από αυτές που ξέρουν. “Αυτό που είναι πρέπει να είναι.”
Τρομακτικό λοιπόν, αλλά αυτή η παιδική συμπεριφορά υπάρχει και σε πολλές σχέσεις μεταξύ ενηλίκων. Με κάποιους ανθρώπους, τυχαίνει να βρισκόμαστε στη θέση αυτού του άτυχου παιδιού. Αν έχουμε ζήσει λοιπόν κάτι ανάλογο στην παιδική μας ηλικία είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση και στα παιδικά μας βιώματα βρίσκεται η αιτία που μένουμε και επιμένουμε σε ανθρώπους που μόνο υγιή σχέση δεν έχουμε μαζί τους.
Για κάποιους είναι δύσκολο πολύ να ξεφύγουν από αυτό τον φαύλο κύκλο, για άλλους ευκολότερο. Για όλους όμως μπορεί να γίνει εύκολο, αν μάθουμε να αμφισβητούμε τους ανθρώπους γύρω μας και να εμπιστευόμαστε καμιά φορά και τις πίσω σκέψεις μας και όχι μόνο το συναισθηματικό κύμα που μας παίρνει όταν υπάρχει η οικειότητα, η συνήθεια και τα κοινά βιώματα με έναν άνθρωπο.
Μπορεί λοιπόν να ακούγεται περίεργο, άλλα κάποιες φορές πρέπει να είμαστε λιγότεροι πιστοί σε κάποιους ανθρώπους. Πρέπει να ακούσουμε ότι κάποιοι άνθρωποι απλά δεν αλλάζουν. Οι χαρακτήρες τους έχουν χτιστεί πάνω σε παιδικά τραύματα και δεν υπάρχει περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι να αμφισβητήσουν τον εαυτό τους και να προσπαθήσουν να αλλάξουν, ό,τι και να λένε, όσα και να υπόσχονται.
Πρέπει να ακούσουμε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι εντελώς καλοί, και δεν είμαστε εμείς πάντα το πρόβλημα. Πρέπει να μάθουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο και στους άλλους, όχι μόνο στον εαυτό μας. Πρέπει κάποιες φορές να κάνουμε κάτι πολύ παράξενο για εμάς: Να φύγουμε τρέχοντας. Ούτε αδυναμία είναι ούτε παραίτηση. Είναι ένδειξη ότι μάθαμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να κρίνουμε σωστά.
