Οι εγωιστές άνθρωποι έχουν την αίσθηση ότι για να υπάρχουν σ΄ αυτόν τον κόσμο, είναι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα, πως ό,τι κάνουν είναι σημαντικό, ή ότι προορίζονται για κάτι σημαντικό ή ότι είναι οι ίδιοι τους το κέντρο του κόσμου, γενικά και αόριστα, χωρίς συγκεκριμένη αιτιολόγηση.
Δεν είναι κακό να σκεφτόμαστε και τον εαυτό μας. Αλλά είναι κακό να σκεφτόμαστε μόνο αυτόν. Ο υπέρμετρος εγωισμός οδηγεί στην ασυδοσία και την απληστία και αυτές με τη σειρά τους μας οδηγούν σε λάθος επιλογές και μας απομονώνουν από τους άλλους, ακόμα και από ανθρώπους που αγαπάμε. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, πως μπορείς να αγαπάς κάποιον αν δεν τον βάζεις πάνω από σένα, αν δεν δίνεσαι και δεν μοιράζεσαι; Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός της αγάπης τότε ποιος είναι;
Πολλοί άνθρωποι είναι μπερδεμένοι και έχουν μπλεγμένα στο μυαλό τους τον εγωισμό με την αυτοεκτίμηση και τη δοτικότητα με τις ευτελείς κολακείες. Πιστεύουν ότι ευτυχία είναι να έχεις όλο και περισσότερα και πάντα τα καλύτερα -όπως τα έχεις εσύ στο μυαλό σου-, λες και όλοι με ένα συγκεκριμένο τρόπο πρέπει να ζούμε τη ζωή μας. Την αποτυχία δε, την παίρνουν πολύ προσωπικά γιατί δεν θέλουν να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Συνήθως πιστεύουν ότι είναι τέλειοι σε όλα και πάντα είναι με τη δικαιολογία στο στόμα. Ταυτόχρονα θα σου μιλήσουν με τα πιο όμορφα λόγια, αλλά από πράξεις θα βρίσκονται στο μηδέν. Θα μπερδέψουν την αλήθεια, θα παραποιήσουν τα γεγονότα κατά πώς τους συμφέρει, για να βγαίνουν πάντα αυτοί θύματα και αδικημένοι, αλλά στην ουσία είναι οι χειρότεροι θύτες.
Αν τείνεις να νιώθεις ξεχωριστός και σπουδαίος και αλάνθαστος, σε παίρνει η κατηφόρα θέλεις δε θέλεις. Η έντονη προσπάθεια να ξεχωρίσεις είναι κάτι τόσο επιφανειακό, που μόνο δυστυχισμένο θα σε κάνει. Η προσπάθεια μας, πρέπει να διοχετεύεται στην αγάπη προς τον εαυτό μας αρχικά, που μας οδηγεί στην ελευθερία. Αν αγαπάς τον εαυτό σου, θα θέλεις να είσαι αληθινός στις επιλογές σου και να νιώθεις ελεύθερος, δε θέλεις τεχνιτές φυλακές που επιβάλλονται από τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις τρίτων. Και όπου “τρίτοι” βάλε οικογένεια, φίλους, κοινωνικό περίγυρο, στερεότυπα, κλπ. Αν αγαπάς τον εαυτό σου, θα αναγνωρίσεις την ανάγκη και των υπόλοιπων ανθρώπων για αγάπη και ελευθερία και θα το σέβεσαι αυτό.
Το καλύτερο είδος εμμονής είναι η μανία να γινόμαστε καλύτεροι και να αναπτυσσόμαστε, όχι το κυνήγι μιας ψευτοασφάλειας μέσω των υλικών αγαθών. Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε ένας αριθμός στην τράπεζα, ούτε αυτό που φαίνεται ούτε καν αυτά που σκέφτεται. Ο άνθρωπος είναι αυτά που πράττει και οφείλουμε να βλέπουμε καθαρά τόσο το ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι και τι πραγματικά θέλουμε, όσο και τα όρια των άλλων. Δεν είμαστε μόνοι μας στον πλανήτη γι΄αυτό πρέπει να φροντίζουμε για την αρμονική μας συνύπαρξη.
Γιατί τείνουν οι εγωιστές να το λένε με δόξα και καμάρι και να περηφανεύονται για τον εγωισμό τους; Θεωρούν φυσιολογικό το μόνο πράγμα που τους νοιάζει να είναι η δική τους καλοπέραση («και δεν πάνε να πνιγούνε οι άλλοι;!;») ; Η πονηριά δεν είναι εξυπνάδα και η χαζομάρα δεν είναι προσόν. Γιατί πονηριά είναι το να προσπαθείς να αναδειχτείς χωρίς να προσφέρεις τίποτα σπουδαίο. Αρετή είναι η ταπεινότητα και η εργατικότητα. Όπως και χαζομάρα είναι το να προσπαθείς να δειχτείς γενικά, γιατί ξεχωριστό δε σε κάνουν τα like που θα πάρεις, ούτε καν αυτά που θα πεις, αλλά όλα αυτά που κάνεις για τους ανθρώπους που αγαπάς και ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι.
Είναι δύσκολο και επίπονο το να γίνουμε μανιακοί με τη μόρφωση και με την προσωπική μας ανάπτυξη. Γι´αυτό οι πολλοί προσφεύγουν στο εύκολο. Στο να δείχνουν την αξία τους μέσω των χρημάτων, της εμφάνισης και λοιπών υλικών αγαθών. Κρίμα όμως που αν πάρεις αυτό τον δρόμο δε θα είσαι ποτέ ευχαριστημένος. Θέλεις να ξεχωρίσεις, με λάθος κίνητρα και για λάθος λόγους.
Οι εγωιστές δεν χορταίνουν ποτέ και δυσκολεύονται στο να βάλουν ένα όριο στα θέλω και τον εαυτό τους γενικότερα. Είναι άνθρωποι των άκρων. Βάζουν στόχους που αν τελικά τους πετύχουν, αυτομάτως τους υποτιμούν και ψάχνουν καινούριους. Θεωρούν τον εαυτό τους αποτυχία, όποια και αν είναι τα αποτελέσματα των πράξεων τους και τους νοιάζει μόνο η δική τους ευχαρίστηση, θέλουν να είναι κέντρο του κόσμου. Και επειδή αυτό είναι πρακτικά αδύνατο να συμβεί ποτέ, κάθε τόσο απογοητεύονται, αλλά και πάλι τα ρίχνουν στους άλλους. Τους λείπει η αγάπη, σίγουρα.
Η ρίζα του προβλήματος εντοπίζεται στην οικογένεια, πάντα. Ακολουθώντας τον παρακάτω συλλογισμό, ίσως το καταλάβουμε καλύτερα. Όταν πηγαίναμε στο σχολείο δουλεύαμε για να πετύχουμε κάποιους στόχους, που εκείνη την περίοδο δεν είναι ξεκάθαροι στο μυαλό μας. Ξέραμε από τους γονείς μας ότι πρέπει να είμαστε στους καλύτερους και να διαβάζουμε κάθε απόγευμα. Μπορεί να μην καταλαβαίναμε καλά γιατί πρέπει να είμαστε σημαντικοί στα σχολικά μας χρόνια, αλλά νιώθαμε μια πίεση για να δουλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Ίσως λοιπόν ένας από τους δύο γονιούς στην παιδική μας ηλικία είχε την ανάγκη να γίνουμε πολύ ξεχωριστοί, αξιώνοντας την ευφυία, ή την ομορφιά, ή την δημοφιλία σαν τα στοιχεία που θα μας κάνουν να ξεχωρίσουμε. Και είναι ο γονιός αυτός που θέλει να επιβεβαιώσει τον εαυτό του μέσα από το παιδί του. Θέλει τα παιδιά του να πετύχουν όσα δεν πέτυχε ποτέ αυτός, ενώ τα προσωπικά κίνητρα του παιδιού και οι προτιμήσεις του, δε λαμβάνονται καθόλου υπόψην. Ο γονιός αυτός, πόνεσε γιατί δεν μπόρεσε να αξιώσει τον εαυτό του να κάνει αυτά που ήθελε λόγω της αδυναμίας του χαρακτήρα του και έτσι παλεύει με την κατάθλιψη, όντας συγχυσμένος σε μόνιμη βάση, κυρίως για την πορεία της δικής του ζωής, και πολύ πιθανόν καταπιεσμένος από τον σύντροφο του.
Αυτό φυσικά δε δίνει κανένα άλλοθι σ’ αυτόν τον γονιό να καταπιέζει αντίστοιχα τα παιδιά του. Και σε κανέναν άλλο, να καταπιέζει αντίστοιχα και για άλλους λόγους και με άλλους τρόπους τα παιδιά του. Μόνο προβλήματα δημιουργούνται όταν στερείς την ελευθερία της επιλογής από τα παιδιά σου. Σαν γονιός είσαι υπεύθυνος για την κατεύθυνση και την ενδυνάμωση τους. Από εκεί και πέρα ο καθένας πρέπει όμως να δυναμώνει μόνος του το δικό του χαρακτήρα. Τα παιδιά άλλωστε δυναμώνουν δίπλα σε έναν δυνατό γονιό, κάποιος που τα καταπιέζει μόνο το αντίθετο καταφέρνει.
Δεν είναι η αποστολή των παιδιών να κάνουν τη ζωή των γονιών τους καλύτερη, αλλά τη δική τους. Είναι προβληματικό να αισθάνεται ένα παιδί την ανάγκη να κάνει το καλύτερο για τους γονείς του και να τους βγάλει από την κατάθλιψη και τη μιζέρια. Οι γονείς δίνουν από αγάπη, όχι για να πάρουν πίσω επιβεβαίωση. Και τα παιδιά επίσης. Όπως προβληματικό είναι αντίστοιχα ένα παιδί να ζει για πάντα εξαρτημένο από τους γονείς του και στην ενήλικη ζωή του να παραμένει παιδί.
Είναι παράξενο να βλέπει κάποιος την επιτυχία μόνο μέσα από τα μάτια της επιβεβαίωσης των γονιών του, ή της επιβεβαίωσης των ανθρώπων γύρω του γενικά. Είναι ένα είδος ψυχασθένειας το να θέλεις να ξεχωρίσεις, κάνοντας τους άλλους να πιστεύουν ότι είσαι ξεχωριστός, παίρνοντας αξία από αυτά που φαίνονται και όχι από αυτά που είναι. Και το αστείο είναι ότι ένας άνθρωπος ξεχωριστός, δεν το ξέρει ότι είναι ξεχωριστός. Δεν περιμένει να ακούσει μπράβο, αντιθέτως έχει πολλές ανασφάλειες.
Δες τους ανθρώπους που είναι στα φώτα της δημοσιότητας. Μπορεί στα μάτια μας ο πλούτος τους και η ομορφιά τους να τους κάνει ξεχωριστούς, αλλά μέσα τους τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Πάντα πρέπει να κάνουν αυτό που περιμένουν οι άλλοι από αυτούς, συχνά δεν είναι ευτυχισμένοι και κυνηγούν μια τελειότητα που θα τους επιβεβαιώσει και θα τους γράψει με μεγάλα γράμματα στις ειδήσεις. Αντιθέτως, οι άνθρωποι με ένα κανονικό εισόδημα, που δεν περιμένουν επιβεβαίωση από κανέναν είναι οι πραγματικοί σούπερσταρς της κοινωνίας μας.
Τα στρατόπεδα είναι δύο. Από τη μία είναι αυτοί που έχουν το προνόμιο να είναι φυσιολογικοί και αληθινοί, όσα λεφτά και αν έχουν, ό,τι δουλειά και αν κάνουν, γιατί δεν χρειάζονται επιβεβαίωση, παρά μόνο κυνηγούν την ανάπτυξη. Από την άλλη υπάρχουν οι καταδικασμένοι να θέλουν να είναι οι ξεχωριστοί, αυτοί που δεν θέλουν να περνάνε απαρατήρητοι, αυτοί που δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα. Η καλύτερη δυνατή κατάληξη αυτών που νομίζουν ότι είναι ξεχωριστοί, είναι το να έχουν ξεσπάσματα, και ψυχολογικά breakdowns. Ίσως μετά από κάποια χρόνια, να μην μπορούν να σηκωθούν από το κρεβάτι τους. Πέφτουν σε μία κατάθλιψη που δημιούργησαν οι ίδιοι στον εαυτό τους και αναπτύσσουν κοινωνικό άγχος, αντιδρώντας σπασμωδικά στις κοινωνικές τους σχέσεις, μη ξέροντας πώς να χειριστούν απλές καταστάσεις. Λειτουργούν εις βάρος ακόμα και της ίδιας τους της οικογένειας.
Σε μια κοινωνία που όλοι νομίζουν ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο, μην προσπαθείς να είσαι ξεχωριστός. Να προσπαθείς να είσαι αληθινός. Όλοι είμαστε εν δυνάμει ξεχωριστοί, αν είμαστε αληθινοί και πιστοί σ´αυτό που πραγματικά είμαστε.
