Συχνά ακούω γύρω μου ανθρώπους να μιλάνε για το πόσο χαμηλή αυτοπεποίθηση έχουν και για το ότι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους. Ζητούν δύναμη και ενέργεια από τους γύρω τους για να νιώσουν αυτοί καλά, έστω και προσωρινά. Δεν προσπαθούν να αλλάξουν τη ζωή τους με έργα, ζητούν μόνο τα λόγια. Δεν αντιλαμβάνονται πως για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους, πρέπει να μπουν στη διαδικασία να τον γνωρίσουν και να αντιληφθούν μόνοι τους το ποιοι είναι και τι κάνουν. Ζητούν τα επιβεβαιωτικά λόγια «αξίζεις περισσότερα, πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου, μάθε να λες και κανένα όχι» από το περιβάλλον τους. Μόνο που τέτοια λόγια αν και έχουν μια δόση αλήθειας, χρησιμοποιούνται σαν πλασίμπο, δεν θεραπεύουν, ούτε δίνουν λύσεις.
Αυτοαντίληψη λέγεται και εκλείπει στην εποχή μας. Είναι τόσο δύσκολο τελικά, να ξοδέψουμε και εμείς λίγη ενέργεια για την υγεία του δικού μας μυαλού και του εαυτού μας; Δε θα ξυπνήσουμε από το λήθαργο αν σκεφτόμαστε όλη μέρα ότι κάτι δε μας αρέσει, αλλά αν πάρουμε την ευθύνη για τη ζωή μας και καταλάβουμε ότι ο πόνος είναι αναπόφευκτος, όσο και αν προσπαθούμε να τρέξουμε μακριά του. Είμαστε οι πράξεις μας, είμαστε οι συμπεριφορές μας, έχουμε μία ζωή που μας δόθηκε τυχαία. Δεν είμαστε αυτό που θα θέλαμε ιδανικά να έχουμε, ή αυτό που σκεφτόμαστε.
Οι ίδιοι μας έχουμε την ευθύνη της ηρεμίας μας. Μάλλον το πιο δύσκολο σε όλη αυτή την διαδικασία είναι η αποδοχή. Η αποδοχή του ποιος είμαι και του τι κάνω. Η αποδοχή ότι θα πονέσω, θα περάσω δυσκολίες και ότι μπορεί να φταίω και εγώ για αυτό. Το βρίσκω βέβαια ιδιαίτερα περίεργο σε μία εποχή που ο καθένας θέλει να κάνει ό,τι γουστάρει, οι ευθυνόφοβοι ολοένα και να αυξάνονται.
Είναι αγώνας το να παίρνεις την ευθύνη για ό,τι λες και ό,τι κάνεις. Οι περισσότεροι θέλουν να δρουν και να μιλούν χωρίς να σκέφτονται, μόνο γιατί έτσι «τους ήρθε», γιατί είναι πιο εύκολο και πιο βολικό να αφήνονται στα λάθη τους. Παράλληλα απαιτούν από τους άλλους να ανεχτούν κάθε είδος συμπεριφοράς τους, όσο κακή και αν είναι. «Έτσι είναι ο τρόπος που δρω και που σκέφτομαι και άμα σου αρέσει!». Πολύ πιθανόν να ζητήσουν και συγγνώμη αν βγουν εκτός εαυτού και μιλήσουν άσχημα, αλλά η συγγνώμη δε θα είναι για αυτό που έκαναν ή για αυτό που είπαν, αλλά για τον τρόπο τους. Δεν αντιλαμβάνονται ποτέ τα λάθη τους, οι άλλοι είναι κακοί που τους βγάζουν εκτός εαυτού.
Όταν βλέπεις ανθρώπους να κατηγορούν εσένα γιατί δεν τους αποδέχεσαι, να είσαι σίγουρος ότι είναι αυτοί οι ίδιοι που δεν αποδέχονται τον εαυτό τους. Αν βλέπεις κακή συμπεριφορά, να ξέρεις είναι η αυτοτιμωρία ενός ανθρώπου για τη δυστυχία του. Υπάρχουν και αυτοί που δεν μπορούν να αποδεχτούν ότι φταίνε για το οτιδήποτε, όσο ασήμαντο και καθημερινό και αν είναι, γιατί πολύ απλά δεν αντιλαμβάνονται τι κάνουν. Δεν έχουν μάθει με υπευθυνότητα να κάνουν τις επιλογές τους και να σέβονται τους εαυτούς τους, γι΄αυτό δεν μπορούν να σεβαστούν και κανέναν γύρω τους.
Θέλει θάρρος να παίρνεις τις ευθύνες για τις πράξεις σου. Να καταλάβεις το φταίξιμο σου και να δουλέψεις για να το διορθώσεις. Να δεις κατάματα αυτά που κάνεις, το πως κινείσαι, το ποιος είσαι, να αποδεχτείς τι θέλεις και να το κυνηγήσεις. Είναι ρίσκο γιατί θα κάνεις λάθη, θα πληγώσεις κάποιους, θα φταίξεις. Αυτό δεν πρέπει όμως να σε σταματάει, πρέπει να σε παρακινεί να σηκώνεις το ανάστημα σου. Πρέπει να μάθεις να αποδέχεσαι και την επιλογή που αποδείχτηκε λάθος στην πορεία, να μετανιώνεις, να ζητάς συγχώρεση και να γίνεσαι καλύτερος.
Δεν ζούμε για να ευχαριστούμε τους άλλους, αλλά για να είμαστε εμείς ευτυχισμένοι, με όλα τα λάθη μας και τα σωστά μας. Ευτυχία όμως δε σημαίνει μια παρασιτική ζωή, αλλά μία ουσιαστική ζωή. Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος όταν προσφέρει και όταν μαθαίνει, όχι όταν ζει σαν να βρίσκεται σε παράλυση. Πρέπει να μαθαίνουμε να είμαστε αληθινοί στη ζωή μας, να είμαστε οι εαυτοί μας, όποιο και αν είναι το κόστος, όσο στραβά και ανάποδα έρθουν όλα. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να κάνουμε τον απολογισμό μας, να μετανιώνουμε αν πληγώσαμε κάποιον, και να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι, να επανορθώνουμε με ταπεινότητα και όχι με την έπαρση «αυτός είμαι και κάνω ό,τι γουστάρω».
Δεν έχει νόημα να αισθάνεται κάποιος ενοχές και να πιέζεται να αλλάξει, χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί. Ούτε όμως έχει νόημα και η πλήρης αναισθησία. Η εξέλιξη μας, πρέπει να πηγάζει από μέσα μας, να είναι η θέληση μας ουσιαστική και καταιγιστική στη ζωή μας. Να φέρνουμε τα πάνω κάτω για να πετύχουμε τους στόχους μας, πάντα με σεβασμό απέναντι σε όποιον είναι δίπλα μας και απέναντι μας. Αν κάνουν κάτι καλό για εμάς να το επιστρέφουμε εις διπλούν. Και αν κάτι δεν πάει όπως το περίμενες, πάντα μπορείς να αλλάξεις δρόμο και πάλι κερδισμένος θα βγεις. Ή που θα μάθεις ή που θα πετύχεις. Το μόνο κλειδί στην ευτυχία είναι το να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου και να λειτουργείς συνειδητά.
Δεν είναι όλα επιλογές, η ζωή μας έρχεται όπως μας έρχεται, αλλά κάθε στιγμή είναι δική μας και είμαστε υπεύθυνοι για το πως θα την ξοδέψουμε και για το πως θα προχωρήσουμε με την ανάμνησή της.
