Δέκα σημαντικοί Έλληνες ποιητές και δέκα σπουδαία αποσπάσματα από τα έργα τους ακολουθούν. Η λίστα δεν έχει τέλος, γι΄αυτό και εμείς σας παραθέτουμε τα δικά μας αγαπημένα.
1. Οδυσσέας Ελύτης, 1911-1996, Νόμπελ 1979
Απόσπασμα από το “Μονόγραμμα”: (1971)
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.
2. Γιώργος Σεφέρης, 1900-1971, Νόμπελ, 1963
Απόσπασμα από τη “Φυγή”: (Ποιήματα, Ίκαρος 1974)
Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.
Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε
σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν
νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε
μὲ τόσο πάθος.
3. Κωνσταντίνος Καβάφης, 1863-1933
“Όσο μπορείς” : (Ποιήματα, τόμ.1, 1913)
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.
4. Κωστής Παλαμάς, 1859-1943
“Όπου διαβείς” : (Βωμοί, 1915)
Ὅπου διαβεῖς, τὸ διάβα σου
βάζει παντοῦ σημάδια,
στὶς μέρες βάζει ἰσκιώματα,
φεγγάρια στὰ σκοτάδια.
Καὶ σὲ κρατεῖ. Ὅθε διάβηκες,
ἐκεῖ σε ξαναβρίσκει·
τὰ φεγγάρια εἶν᾿ εἰκόνες σου,
λογισμοί σου εἶν᾿ οἱ ἴσκιοι.
Κι ἂν πάψῃ σου τὸ πέρασμα,
δὲ θὰ πάψῃ τὸ δράμα.
Τὰ σημάδια σου μέσα του,
σκότος καὶ φῶς, ἀντάμα.
5. Γιάννης Ρίτσος, 1909-1990
Απόσπασμα από το “Σάρκινος λόγος”: (Τα ερωτικά, 1981)
Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου.
Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ᾿ εμένα.
6. Κώστας Καρυωτάκης, 1896- 1928
Απόσπασμα από το “Αγάπη”: (1918)
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
7. Μαρία Πολυδούρη, 1902-1930
Απόσπασμα από το “Μόνο γιατί μ΄αγάπησες”: (Οἱ τρίλιες πού σβήνουν, 1928)
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
8. Τάσος Λειβαδίτης, 1922- 1988
Απόσπασμα από την “Συμφωνία αρ. 1”:
Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος
να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε,
ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν
μια θέση στη ζωή των άλλων.
….
Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.
9. Κική Δημουλά, 1931-2020
Απόσπασμα από το “Ὁ Πληθυντικός Ἀριθμός” (Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)
Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολύ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.
10. Μυρτιώτισσα, 1881-1968
Απόσπασμα από το “Σ’ αγαπώ”:
Σ΄αγαπώ: δεν μπορώ
τίποτ΄άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!
